Drogi pamiętniku... #1 - Nareszcie wygrana czterema bramkami

Milan wygrał ze SPAL. OLABOGA! JARA SIĘ ZWYCIĘSTWEM Z BENIAMINKIEM! ZWARIOWAŁ! PEWNIE MYŚLI ŻE TERAZ JEGO ŚMIESZNY KLUB WRÓCI NA SZCZYT! PO ZWYCIĘSTWIE Z ULTRAOGÓREM LIGI WŁOSKIEJ! Tak właśnie. Nie rozumiem. Mam płakać z powodu tego, że moja drużyna wygrała? Powinni przegrać ku uciesze mniej inteligentnych internautów? Chociaż w sumie mecze z pozostałymi beniaminkami... Remis z Benevento, wp...dol od Hellasu. W sumie z tym SPAL to i Inter na wyjeździe nie wygrał i był wyraźnie gorszym zespołem. Ale nie oglądajmy się na innych. Przyjrzyjmy się jak wyglądał Milan w dniu wczorajszym, bo jest za co chwalić.

1. Patrick Cutrone ustrzelił pierwszą dopiettę na włoskich boiskach. Cały sezon trwały dywagacje na temat napastnika. Za ciężkie pieniądze sprowadzono Andre Silvę, a potem wymieniono Carlosa Bakkę, na sflaczałą armatę w postaci Kalinicia. Chorwat zyskał miano największego sabotażysty obecnego Milanu. Ciągle były pytania, dlaczego nie gra Silva? I nikt nie zwrócił uwagi na chłopaka, który robił furorę w presezonie czyli 20-letnim Patricku Cutrone. Wystarczyło tylko obdarzyć go zaufaniem i strzela na zawołanie. Zwłaszcza, że Milanowi od  początku sezonu naprawdę brakuje napastnika, który jest skuteczny. A Silva? Cały czas dostaje szanse w lidze i dalej nie jest w stanie się wstrzelić. Pewnie wyjdzie w podstawie na Łudogorec i coś zmieści, ale to nie jest taka forma jakiej od niego wymagano przed sezonem. Bo to trzeci najdroższy piłkarz w historii klubu (i najdroższy napastnik przy okazji). Jego sytuacja jest trudna, a świetna dyspozycja Cutrone mu w tym nie pomoże.

2.  Pośmiewiska już nie są pośmiewiskiem. Pierwsze tygodnie w Milanie były ciężkie dla kilku zawodników. Biglia, Bonucci, Calhanoglu, Kessie czy Borini najzwyczajniej w świecie byli objeżdżani ze wszystkich stron za swoją fatalną dyspozycję. Po raz kolejny należy pochylić się nad Gattuso, który w odróżnieniu od poprzednika postawił szczególny nacisk na dużą intensywność treningów. Jak widać opłacało się, ponieważ ww. gracze w końcu wyglądają jak należy.

Biglia i Bonucci byli oskarżani na początku sezonu o najgorsze zło jakie mogło pojawić się w Mediolanie. W sumie po odejściu Argentyńczyka z Lazio, to ich pomoc zaczęła wyglądać lepiej, a sam zainteresowany był jednym z głównych winowajców dziury w środku pola, a Mateusz Święcicki stwierdził, że on nie nadaje się nawet do tarcia chrzanu. Biglia od paru tygodni wygląda bardzo dobrze, a jego wczorajszy gol to może i błąd bramkarza i obrony, ale to on inteligentnie odebrał piłkę i uderzył tak, żeby Meret nie miał szansy na obronienie tego strzału.

Bonucci to inny ciężar gatunkowy. On z miejsca musiał stać się liderem defensywy, czyli rola w której nigdy nie występował. Jednego dnia grasz obok Chielliniego, a drugiego dnia trener wystawia obok Ciebie Zapatę. To nie może być dobry prognostyk na grę. Szkodził mu system 3-5-2 i wyglądał słabo. Zmiana formacji na 4-3-3 wyszła mu na dobre i coraz bardziej zaczyna przypominać zawodnika, który znalazł się w drużynie roku FIFA. A jego dobra forma to wielki plus dla Alessio Romagnolego, który po prostu musi mieć mentora, od którego może się uczyć i przy nim wydorośleć.

Kessie przyszedł do zespołu jako objawienie poprzedniego sezonu w Atalancie, aczkolwiek nie wyglądał aż tak świetnie jak wrócił z Pucharu Narodów Afryki. Odmówił Romie i postanowił wybrać Milan jako miejsce swojego dalszego rozwoju. W pierwszych meczach przed brutalną weryfikacją dał się poznać jako silny pomocnik, który będzie wykorzystywał swoje warunki fizyczne na korzyść zespołu. Niestety, ale jego gra to była jedna wielka sinusoida. Na jeden świetny mecz trafiały się cztery, w których nie wiedział co robi na boisku. Teraz rośnie w oczach i szkoda, że zabraknie go w meczu z Sampdorią (kartki). Taki zawodnik był absolutnym must be w Milanie.

Calhanoglu przychodził również jako świetny zawodnik, który przez niedopatrzenia stracił pół roku w Leverkusen. W meczach Ligi Europy wyglądał porządnie, ale w lidze dostawał bardzo mało szans, ale w przeciwieństwie do Silvy ilekroć je dostał to pokazywał się bardzo dobrze. Od początku wiadomo było, że średnio u niego z kondycją i często będzie musiał być poddawany rotacji, ale teraz fizycznie wygląda bardzo dobrze. Przy okazji jego dośrodkowania na milimetry powodują, że serce rośnie i widać w tym wszystkim potencjał na jeszcze większy rozwój.

 Borini był żartem od samego początku. Wszyscy mieli na uwadze jego nieudaną przygodę w Anglii, gdzie dawno żaden Włoch sobie nie poradził i analogicznie w drugą stronę. Po jakimś czasie okazało się, że wcale on nie jest taki daremny bo w sumie na wahadło jest ok. Ale teraz gra z wahadłem nie wchodzi nawet w grę. I szczerze? On nie wygląda wcale źle właśnie na takich przeciwników. Taki zawodnik jako rotacyjny może okazać się dłuższej perspektywie nieoceniony, bo nie można wykorzystywać jedynie czternastu piłkarzy. Szeroka ławka to podstawa, a on jest na tyle uniwersalny, że nie ważne czy to skrzydło, czy bok obrony.

3. W końcu nie ma kogo się bać. Gattuso odmienił mentalność tych zawodników. Oni przestali wychodzić na miękkich nogach na jakiegokolwiek przeciwnika i to przygotowanie mentalne okazało się niezwykle ważnym czynnikiem patrząc na podejście. I to w perspektywie półtora miesiąca, po żenującym remisie z Fiorentiną i braku jakiejkolwiek walki. Zaszczepianie mentalności wojowników powoli trwa i naprawdę nie ma drużyny, we Włoszech czy w Lidze Europy, z którą nie podejmą walki i przed pierwszym gwizdkiem nie rozłożą nóg. W końcu zaczynają myśleć jak zespół, a to jest kluczowe, bo team spirit to najbardziej niedoceniana cecha wśród zwycięskich drużyn. A zwycięstwo nawet z takim SPAL, zwłaszcza wynikiem 4:0 jest czymś świetnym. Od zeszłego sezonu i meczu z Palermo trochę czasu minęło, a taka demonstracja siły na 100% dobrze wpłynęła na zespół.

4. To jeszcze nie koniec wzmocnień. Już niedługo do dyspozycji Gattuso ma być Andrea Conti. Kolejny z fenomenalnych odkryć ostatniego sezonu. Prawy obrońca, którego ten klub nie miał od dawna, bo Abate nigdy nie nawiązał do bycia świetnym, a zestawienie go z takimi tuzami jak Tassotti, czy Cafu byłoby świętokradztwem. Wiadomo, że coraz lepiej wygląda Calabria, ale od przybytku głowa nie boli, a Andrea będzie ważnym wzmocnieniem, bo boczny obrońca z takim ofensywnym zacięciem i dobrze pracujący w defensywie jest absolutną podstawą w dzisiejszym futbolu.

5. W Serie A trwa wyścig garbatego, kulawego i paralityka. Lazio, Inter i Roma od początku rundy wiosennej zmieniły się nie do poznania i gubią głupio punkty. Jeżeli Inter dzisiaj znowu zremisuje to Milan zredukuje swoją stratę do nich o 8 punktów. Mówienie głośne o TOP 4 graniczy z przymusową wywózką do Choroszczy, albo Tworek. Ale przy obecnej formie jest potencjał, żeby zakończyć sezon w strefie pucharowej, bo nawet ta Liga Europy po takim żenującym początku będzie brzmieć jak nagroda dla Rino. A jak pamiętamy szaleńczy pościg w sezonie 12/13 za czołówką po równie żałosnym starcie i mając na uwadze, że nie takie rzeczy w historii piłki widzieliśmy, to wszystko jest możliwe.

6. Liga Europy ma kolejnego poważnego gracza. Milan od lat miał jakąś dziwną przypadłość. Za Ancelottiego nawet jak nie szło w lidze, to w europucharach drużyna wyglądała prześwietnie i każdy na świecie się rozpływał. Tutaj potrzeba sporo szczęścia przy losowaniu, dyspozycji dnia etc. Aczkolwiek to są właśnie takie rozgrywki, że wiele zespołów może nie potraktować ich poważnie , bo ważniejsza zawsze jest liga. A takiego trofeum Milan jeszcze w swojej gablocie nie ma. I wielu kibiców życzyłoby sobie już nigdy do tych rozgrywek nie wracać, bo Liga Mistrzów to są dalej rozgrywki, które dla Milanistów są ważne. A pamiętając z historii Milanem w europucharach nie kieruje logika, bo wygrana w 2007 roku Ligi Mistrzów przy tak osłabionej kadrze w porównaniu do poprzedniego po prostu jest niemożliwością.

A co teraz? Milan czeka prawdziwy maraton meczowy. Kolejno czeka nas Łudogorec (H), Sampdoria (H), Łudogorec (A), Roma (H) , Lazio (A) w pucharze i Inter (tam zawsze w domu, bo to oni wprowadzili się na San Siro Milanowi). Czeka nas prawdziwy rollercoaster ze świetnych spotkań, które pokażą czy to jednorazowy przebłysk, czy ta drużyna naprawdę znowu zaczyna wzruszać jak za dawnych lat. A taki stan rzeczy był dla mnie nawet dwa miesiące temu totalnie odległy. Odwrotnie do mojego kolegi Adriana Kozioła, którego wywód o Interze możecie przeczytać TUTAJ.

Autor

Janek Rusinek

JanRusinek7