To przepraszam państwa #9 Piłkarzu, też jesteś tylko człowiekiem

Jeśli czytasz ten tekst, prawdopodobnie w dzieciństwie też marzyłeś o tym, by być piłkarzem. Udało się to tylko garstce, cała rzesza z nas poległa gdzieś po drodze przez kontuzje, sprawy rodzinne czy problemy finansowe. Nie zmienia to jednak faktu, że każdy chciał pewnego razu wyjść na stadion wypakowany pięćdziesięcioma tysiącami widzów. Pragnęliśmy też tego blasku fleszy po strzelonej decydującej bramce i nagłówków gazet z naszym nazwiskiem.  Chcieliśmy, by tłumy kibiców śpiewały na naszą cześć piosenki i żeby nasz autograf dany im jakby od niechcenia, był najlepszą rzeczą jaka ich w życiu spotkała. Kiedy się już tego doświadczy, często zapomina się, że pomimo tej wszechobecnej gloryfikacji, wciąż ma się tylko dwie nogi, parę rąk, jedną głowę, która jednak w niektórych momentach okazuje się być bezdennie pusta.

Do czego zmierzam? Pewnie wszyscy dobrze wiecie, co stało się podczas ostatniego meczu Ligi Europy z udziałem Marsylii. Patrice Evra został sprowokowany przez kibiców w trakcie przedmeczowej rozgrzewki i w efekcie, niczym Jackie Chan, kopnął jednego z nich. Tym samym został pierwszym w historii piłkarzem, który w tych rozgrywkach dostał czerwoną kartkę, jeszcze zanim spotkanie się rozpoczęło.

Środowisko momentalnie zaczęło potępiać Francuza, wylewając na niego nawet nie kubeł, a całą cysternę pomyj. Niewielu było w stanie obronić Evrę i zadać jedno zasadnicze pytanie, które mogło zmienić postrzeganie całej sprawy. Co defensor usłyszał od kibica, że postanowił go kopnąć? Skoro już się zdecydował na tak inwazyjny argument, na pewno musiał zostać dotkliwie obrażony, prawda? Być może poruszono temat jego rodziny, cnotę jego matki albo kolor skóry. No… nie do końca.

Jako fan Manchesteru United uwielbiałem Evrę i byłem pierwszym, który chciał się dowiedzieć, co on usłyszał. Kiedy jednak już się przekonałem, ręce opadły mi tak nisko, że prawie zrównały się z Pogonią Szczecin. „Wypier***** z Marsylii, wracaj do swoich śmiesznych filmików”. Takie było przesłanie kibiców jego klubu. Taki tekst wystarczył by sprowokować doświadczonego 36-letniego piłkarza do tego, by skopać kibica po twarzy. Serio?

Evra, który codziennie wrzuca filmik pokazujący jakim to on nie jest optymistą, jak to on sobie świetnie nie radzi z życiem i wszystkiego nie odbiera pozytywnie, daje się sprowokować czymś takim. Przecież powinien takie teksty pustym śmiechem zbijać, niczym Kękę. Sam robi z siebie gwiazdę internetu, powinien liczyć się z tym, że spotka się z hejtem, jak każdy twórca w sieci. Był aż tak zadufany w sobie, że uważał, że jego podejście musi podobać się absolutnie każdemu czy tak głupi, że nie pomyślał, że jego kariera internetowa nie odbije się w żaden sposób na tej piłkarskiej? Poza tym, głęboko wepchniętym kijem w swój spięty tyłek pokazał tylko, że wcale nie jest taki pozytywny i pocieszny, na jakiego się kreuje.

Kopniak Evry był często i gęsto porównywany do wydarzenia sprzed ponad 20 lat, kiedy to Eric Cantona wpakował się z buta w jednego z kibiców. Francuza zawieszono wtedy na 8 miesięcy, ale nie wykazał on dużej skruchy, bowiem był wściekły na to, co wykrzykiwał fan. Napastnik był bowiem obrażany bezpośrednio, nie atakowano jego zupełnie hobbystycznej aktywności pozapiłkarskiej. Oczywiście, nie jest to w żaden sposób kwestia usprawiedliwiająca go, ale w świetle wybryku Evry, na pewno jest łagodząca. Obaj Panowie nie radzą sobie jednak z presją związaną z byciem sławnym tak, jak powinni.

Jak w takim razie powinni? Dla mnie podręcznikowym przykładem jest Dani Alves. Pewnego razu Brazylijczyk nie był wyzywany za to, że wrzucił coś na Instgrama, nikt też nie kazał mu po prostu wypieprzać z powrotem do Brazylii. Naśmiewano się z jego koloru skóry i udawano małpę, kiedy obrońca podszedł wykonywać rzut rożny. Piłka zna przypadki, kiedy w takich sytuacjach piłkarzom puszczały nerwy i na wierzch wychodziły ludzkie słabości. Everton, grający wówczas w Partizanie po takiej prowokacji zwyczajnie się rozpłakał, a Boateng obrażany przez Włochów zszedł z boiska. Alves nie dość że był głuchy na małpowanie, to jeszcze ośmieszył rasistów, kiedy ci rzucili w niego bananem. Obrał go, nadgryzł i odrzucił. Zaznaczę, jeszcze raz, Alves zmagał się z obelżywymi uwagami odnośnie jego koloru skóry, czegoś, na co nie ma wpływu, a nie jego aktywności w social mediach.

Z czego wynika takie zachowanie piłkarzy? Z tego, o czym pisałem na początku. Sporo z nich myśli, że przez fakt wystawienia się na opinię publiczną i bycia rozpoznawalnym, mogą więcej.  Ledwie garstka zdaje sobie sprawę, że dla dziesiątek tysięcy są wzorem i idolem i powinni zachowywać się jak ktoś, kogo należy naśladować. Niestety, większość myśli po prostu: „Jestem sławny, zarabiam dużo, więc wszystko mi wolno”. Podły świat pokazuje, że często tak właśnie jest, rozpoznawalność i pieniądze otwierają mnóstwo furtek, ale mimo to, nie robią z nas nadludzi. Byłoby wspaniale, gdyby piłkarze, w których wpatrzone są tłumy dzieciaków z całego świata, pokazywały to swoim zachowaniem, dojrzałością i dystansem, a nie kopały po głowach każdego, kto tylko powie coś, czego nie chcą usłyszeć.

Autor

Michał Fitz

michafitz