Czy angielska piłka w końcu odzyska godność? Czas wracać na właściwe tory

Interesując się futbolem od ponad półtorej dekady byłem naocznym świadkiem przemian których w ostatnich latach w piłce było multum. Masa zmian w systemie gry, kwoty które zamiast w dziesiątkach, zaczęto liczyć się w setkach milionów,  pojawienie się wielkiej Barcelony, Calciopoli i podupadanie Serie A, które ostatnio wraca na salony. Najwięcej jednak działo się w Anglii. I właśnie przemyśleniami o przewrotach i absurdach Premier League chciałbym się z Wami podzielić. 

Dawno dawno temu, kiedy trenerem Arsenalu był jeszcze Arsene Wenger, a nie, tak mogłoby się zacząć gdyby tych absurdów było o jeden mniej, to może zaczniemy inaczej. Dawno dawno temu, kiedy o Jose Mourinho słyszał mało kto, na angielskim podwórku panowało dwóch gigantów. Arsenal i Manchester United przekazywały sobie tytuł na przemian, trzy kroki za nimi niemal zawsze był Liverpool, a top 4 domykały różne kluby, w zależności od dyspozycji, Newcastle, Leeds czy pukająca do drzwi potęgi Chelsea. 

Każdy w Europie wiedział wtedy kogo należy się obawiać bardziej a kogo mniej, jednak w pewnym momencie wszystko zaczęło się zmieniać. W roku 2004 Arsenal doszedł do czegoś, co w tym momencie wydaje się niemożliwe nie tylko w kontekście the Gunners, ale również dla angielskiej drużyny. Legendarna niepokonana drużyna wydawała się być tworem idealnym, tworem który trudno będzie w kolejnych latach zatrzymać. Zdechło, skończyło się, było i ni ma. Na szczyt nie wrócili do tej pory, a Wenger nadal pozostaje na swoim ciepłym stanowisku(absurd numer 1).
 A czemu się skończyło? Ciężko teraz stwierdzić na ile przez zbudowanie potężnej Chelsea przez Abramowicza i ówczesny geniusz przybyłego na Stamford Bridge Jose Mourinho, a na ile przez cokolwiek innego. Wtedy jednak, dzięki dotarciu na sam szczyt kolejnej drużyny, Premier League stało się widowiskowe jak nigdy wcześniej, mało tego, dokładnie w tym samym roku Liverpool wygrał Champions League, i również nabrał ochoty na więcej. Już wtedy robiło to ogromne wrażenie. Wtedy też zaczął się czas kiedy kluby z Premier League przypuściły szturm na całą piłkarską Europę, od 2005 do 2012 tylko raz nie było angielskiej drużyny w Finale Ligi Mistrzów, ostatnią z nich była Chelsea, której wreszcie udało się wygrać, choć moim zdaniem był to jeden z najsłabszych triumfatorów w całej historii tych rozgrywek(absurd numer dwa, choć mniejszy niż reszta). Pech chciał, że ten znakomity czas piłki angielskiej nałożył się z jeszcze lepszym okresem Barcelony, chciałoby się powiedzieć że jeszcze większej od całej Premier League(i to był absurd numer 3). 

W międzyczasie masa przemian dokonała się w innych klubach, w czubie coraz częściej pojawiał się Tottenham, swoje przebłyski miał Everton, a w Manchesterze Pan Mansour bin Zayed Al Nahyan zbudował nie tylko stadion, ale też solidną ekipę która w 2012 roku wydarła w ostatnich sekundach mistrzostwo swoim rywalom zza miedzy. Teraz klubów z czołówki było więcej niż palców u jednej ręki, albo nogi, bo przecież o piłce nożnej tu rozmawiamy. Angielskie drużyny tworząc od wtedy najbardziej widowiskową batalię, zapędzają jedna drugą w kozi róg, przez co nie potrafią poradzić sobie w Europie, a pieniądze z praw Telewizyjnych sprawiły że zapędzanie to ma miejsce w złotej klatce w której każdemu jak dotąd chyba się podobało. Niemal co roku dochodziło do sytuacji gdzie jakaś drużyna odpadała z Ligi Mistrzów, żeby skupić się na lidze, żeby w przyszłym sezonie grać w Lidze Mistrzów, paranoja. To błędne koło kręci się tak od 2013(absurd numer 4). 

Absurdem numer 5 niech będzie po prostu Leicester, albo cały ten pokręcony sezon 2015/2016. Po pierwsze primo, ligę w której gra co najmniej sześciu finansowych gigantów w skali europejskiej, wygrywa drużyna przypadkowa, która sezon wcześniej ledwo się utrzymała, a obrońca tytułu kończy w połowie tabeli. Tamten sezon pokazał wybitnie, że w Prem dzieje się dobrze pod niemal każdym względem, ale nie jakościowym. 

I tutaj stała się rzecz najmniej absurdalna(chyba że rzeczy nieabsurdalne stały się już absurdem po tym wszystkim, wtedy jest to absurd numer 6) i najlepsza z możliwych dla tej ligi. Wielkie nazwiska na ławkach trenerskich na czele z niejednokrotnym pogromcą Manchesteru United Pepem Guardiolą, wszyscy gotowi rywalizować o każde trofeum i każde zwycięstwo, bez odpuszczania sobie gry w Europie i reszta stawki która absolutnie nie chce odstawać od czuba tabeli. W tym sezonie mamy aż pięć drużyn w 1/8 Ligi Mistrzów, i nie chce mi się wierzyć w to, że którakolwiek będzie odpuszczać. Szansa na odzyskanie dobrego imienia na kontynencie jest ogromna, pytanie tylko, czy któraś z ekip w końcu ją wykorzysta, kończąc tym samym wspólne podśmiechujki fanów La Liga? Pierwsze dwa kroki angielskie kluby mają do wykonania już dziś, ale do zawojowania Europy nadal daleka droga.

Autor

Jakub Milczarek

jmilczar