Atlético Madryt rozebrane na czynniki pierwsze

Majstersztyk Diego Simeone pozwolił na podjęcie walki z najlepszymi drużynami na świecie i grę w finale Ligi Mistrzów dwa razy w ciągu trzech lat. Leszek Orłowski rozebrał na czynniki pierwsze erę rządów Argentyńczyka, tłumacząc przyczyny powodzenia jego misji, a wnioski zamieścił w swojej nowej książce. „Atlético Madryt. Cholo Simeone i jego żołnierze” już 5 września ukaże się w Polsce nakładem Wydawnictwa SQN. Rusza przedsprzedaż publikacji pod naszym patronatem!

Przedsprzedaż książki wystartowała właśnie na www.idz.do/footroll-atleticomadryt:

 

- oszczędzasz ponad 10 zł

- wysyłka od 24 sierpnia – książka na długo przed premierą w Twoich rękach!

- atrakcyjne pakiety z książkami o Simeone i Griezmannie

 

Od 5 września książki szukaj również w dobrych księgarniach w całej Polsce.

Fragment książki:

Pisząc o tym, dlaczego Cholo poprowadził Atlético do tylu triumfów, akcentuje się zwykle jego umiejętności zawodowe. Oczywiście, nie da się ich podważyć. Zdaniem bardzo wielu znawców Simeone to najlepszy trener na świecie. Ale fundamentem jego powodzenia jest coś zupełnie innego, a mianowicie pozycja w klubie, jaką sobie zagwarantował, podpisując pierwszy kontrakt.

Nie dyskutował tylko o pieniądzach. A dokładniej – pełniąca cały czas funkcję jego agenta siostra Natalia dostała przykazanie, by się nie targować. W kwestii wynagrodzenia strony doszły do porozumienia w pięć minut, bo Cholo zadowolił się pensją, jaką otrzymywał Manzano. Na innych polach natomiast Simeone stawiał warunki i nie wykazywał chęci, by cofnąć się choćby o krok.

Pierwszym była pełnia władzy nad wszystkimi sprawami sportowymi. Jeśli miał objąć posadę, to Gil Marín i Cerezo musieli zrzec się prawa nie tylko do mieszania mu się w cokolwiek, ale nawet komentowania jego pracy. Mieli być na jego usługi, realizować jego życzenia, uprawiać jego politykę, także w rozmowach z mediami. Dyrektor sportowy José Luis Caminero miał stać się jego podwładnym, a nie szefem. To Caminero miał mu kupować wskazanych piłkarzy albo wyszukiwać graczy o konkretnych cechach, a nie Simeone trenować tych, którzy zostaną mu podesłani. Hiszpan, pamiętający znakomitą współpracę na boisku z Cholo, przystał na takie zadania.

Po drugie, Gil i Cerezo musieli zobowiązać się do tego, że będą piłkarzom wypłacali na czas wszystkie należne im pieniądze. Od wielu lat klub kończył sezon z długami wobec zawodników, a dopiero potem z każdym z osobna po cichu umawiał się co do terminu regulowania zobowiązań. Być może to dlatego zespół regularnie notował spadek formy w wiosennej części rozgrywek, a drużyna przegrywała ponieważ piłkarze, nie afiszując się z tym, postępowali jednak w myśl zasady: nie ma sianka, nie ma granka. Natychmiast i nieodwołanie należało z tym skończyć, Cholo nie życzył sobie, by ten temat pojawiał się w czasie rozmów w szatni. Szefowie mogli oszczędzać na wszystkim, ale piłkarzom mieli wypłacać w terminie wszystko co do centa!

Po trzecie, zdecydowana większość – 70–80 procent – kwot uzyskiwanych w trakcie jego pracy ze sprzedaży piłkarzy miała być inwestowana w następców, wydawana na wzmocnienie zespołu. Cholo nie mógł postawić warunku, że nigdy nie zostanie mu zabrana i wystawiona na aukcję żadna jego gwiazda. Wiedział, że to po prostu niemożliwe, że klub przestałby istnieć, gdyby odciął się od tego źródła dochodów. Ale zdołał przekonać szefów, że zyski z transferów trzeba reinwestować, by po roku znów móc kwitować nadwyżkę.

Po czwarte, bez uzgodnienia z Cholo terminów władze klubu nie mają prawa zakontraktować żadnego tournée. Simeone najpierw musi mieć drużynę na odpowiednio długim, czyli około dwutygodniowym zgrupowaniu (jego ulubionym miejscem do ciężkiej pracy jest Los Ángeles de San Rafael), by zbudować formę, a dopiero potem zespół może gdzieś wyjechać i zarabiać pieniądze dla klubu. Pod tym względem Atlético zdecydowanie różni się od Realu czy Barcelony, gdzie to trener musi dostosowywać swoje plany pracy do decyzji szefostwa.

Nie wchodząc na razie w dalsze szczegóły: w wyniku tej najważniejszej rozmowy między Simeone a Gilem i Cerezo, doszło do zamiany miejsc między stronami. W jej trakcie Cholo wyeksmitował bicefala z jego fotela na krzesło po drugiej stronie biurka i sam zasiadł w fotelu szefa.

Simeone rozpoczynał pracę w Atlético nie jako trener, lecz jako menedżer w angielskim rozumieniu tego słowa. Właśnie tak: w 2011 roku stał się – i do dziś pozostaje – jedynym człowiekiem zasiadającym w Primera División na ławce rezerwowych (po prawdzie, to nigdy na niej nie siada, lecz w trakcie meczów biega przy bocznej linii boiska), który jest jednocześnie najważniejszą osobą w klubie, capo di tutti cappi.

O książce:

Odkąd Atlético Madryt powróciło do Primera División, a Jesús Gil w 2003 roku zrzekł się stanowiska prezydenta, trenerzy zespołu zmieniali się raz za razem. W ciągu ośmiu lat aż ośmiu kolejnych szkoleniowców próbowało przywrócić Los Colchoneros dawny blask. W pełni udało się to dopiero dziewiątemu.
 

Pod wodzą Diego Simeone Atlético stało się jednym z najlepszych klubów świata. Nie tylko po blisko dwóch dekadach odzyskało mistrzostwo Hiszpanii i dwukrotnie było malutki kroczek od triumfu w Lidze Mistrzów, ale też zyskało coś znacznie cenniejszego: szacunek i uznanie kibiców z wszystkich zakątków globu.
 

Leszek Orłowski wyjaśnia, jak argentyński trener odmienił oblicze ekipy z Vicente Calderón. Największy znawca hiszpańskiego futbolu w Polsce analizuje transfery i personalne decyzje Cholo, wspomina przełomowe momenty i kluczowych piłkarzy, tłumaczy przyczyny triumfów i porażek Rojiblancos.
 

Ta lektura to prawdziwa biblia nie tylko dla kibiców Atléti. To pozycja obowiązkowa dla fanów stylu Simeone. I wielbicieli jego piłkarzy – żołnierzy, którzy za swoim trenerem skoczyliby w ogień.

Autor: Leszek Orłowski

Data wydania: 5 września 2018

Cena okładkowa: 39,99 zł

Liczba stron: 360

Autor

Maciek "DissBlaster" Krawczyk

DissBlaster