Footroll w terenie - Gra do chrzanu, atmosfera wspaniała. Polska 0:2 Kolumbia

Dzień dobry! Dawno nie miałem okazji napisać dla Was czegoś od siebie. Zazwyczaj są to albo nudne zapowiedzi czy podsumowania, których i tak nikt nie czyta albo mniej nudne pomeczówki ze spotkań, które przecież wszyscy oglądaliśmy. Dziś mam dla Was również coś w rodzaju pomeczówki, ale zupełnie innej, bo stricte o piłce nie będzie tu zbyt wiele. Będzie raczej o pasji, zaangażowaniu, ambicji i woli walki. I wcale nie chodzi mi tu o piłkarzy. Przejdźmy zatem do konkretów.

Jak zapewne część z Was słyszała, wczoraj miałem niewątpliwą przyjemność być na meczu Polski z Kolumbią w ramach rozpoczynających się w naszym kraju Mistrzostw Świata do lat 20. Spotkanie odbyło się na stadionie łódzkiego Widzewa. 

Z mojego rodzinnego Rogowa do Łodzi wyruszyliśmy we trzech: ja, oraz moich dwóch kolegów: Rafał i Wojtek. Czwarty z naszego kwartetu, Krzysiek (brat Wojtka) czekał na nas pod stadionem, gdyż od niedawna jest mieszkańcem ,,miasta meneli". Wyjechaliśmy o 19:00, jeszcze szybkie wejście do sklepu po ,,ułatwiacze kibicowania" (i wcale nie chodzi tu o gadżety kibicowskie) i cyk na Drogę Krajową numer 72. Na miejscu byliśmy ok. 19:50 (kochane korki na Al. Piłsudskiego). Pod stadionem Widzewa pewien miły pan, który kierował ruchem i wskazywał ludziom parkingi uprzejmie powiedział nam: ,,panowie, jedźcie na TESCO, bo tu ni chuja już miejsca nie znajdziecie". No to pojechaliśmy - TESCO znajduje się jakiś kilometr od stadionu, więc w sumie tragedii nie było. Trochę jak na świątecznych zakupach 23 grudnia. Zaparkowaliśmy więc pod TESCO i ruszyliśmy w pieszą wyprawę, podczas której minęliśmy m.in. byłego selekcjonera reprezentacji Polski - Franciszka Smudę, w obstawie dwóch smutnych panów.

Zanim doszliśmy pod stadion, zanim stewardzi nas na niego wpuścili, a maszyny potwierdziły, że nasze bilety nie są kserowane, była godzina 20:25. I to właśnie o tej porze zajęliśmy swoje miejsca. Wprost idealnie na hymny obu reprezentacji. ,,Mazurek Dąbrowskiego" odśpiewany wspaniale przez ponad 17-tysięczną publiczność zgromadzoną na trybunach. Po chwili zabrzmiało to, na co wszyscy czekali - pierwszy gwizdek sędziego Mustaphy Ghorbala z Algierii. Zaczęło się bardzo spokojnie, ale tylko na boisku. Kibice żyli bowiem od samego początku. Żywiołowość trybun było słychać jeszcze kilka kilometrów od stadionu, który momentami wręcz trząsł się w fasadach. Organizacja dopingu przez, umówmy się, fanów Widzewa (bo w znacznej większości byli to właśnie fani Widzewa, co zresztą było doskonale widać i słychać) stała na najwyższym poziomie. Kibice bawili się fantastycznie mimo tego, co przyszło nam oglądać na murawie.



O samym meczu nie będę się rozpisywał, bo nie ma o czym pisać - 2:0 w czapkę, Kolumbijczycy byli od nas lepsi na każdej płaszczyźnie piłkarskiego rzemiosła i to spotkanie dobitnie to pokazało.



Po spotkaniu wróciłem do domu kompletnie zniszczony fizycznie i psychicznie - przysypiałem w samochodzie (nie, nie byłem pijany, bo ostatnie piwo wypiłem ok. 19:30), ledwo byłem w stanie zjeść koluszkowskiego kebaba, na którego wybraliśmy się w drodze powrotnej i ogólnie czułem się, jakbym wrócił z wojny w Iraku, a nie z meczu piłkarskiego. Ale wiecie co kochani? Było warto i nie żałuję niczego (no, może poza wynikiem). Może nie ze względu na piłkarzy, którzy po prostu zawiedli i przegrali ten mecz tak naprawdę jeszcze przed wyjściem na boisko, ale ze względu na atmosferę, jaka panowała na stadionie. Wczorajsza publiczność, której miałem niewątpliwą przyjemność być częścią, swoim dopingiem nakryła czapką nawet to, co dzieje się na Stadionie Narodowym podczas meczów dorosłej reprezentacji. Wspieranie swojej drużyny od pierwszej do ostatniej minuty, zdzieranie dla niej gardła - to bardziej przypominało piłkę klubową niż reprezentacyjną. Przypomnę - mieliśmy do czynienia z meczem na poziomie U-20.



Dlatego serdeczna prośba do prezesa Zbigniewa Bońka: prezesie, daj Łodzi mecz dorosłej reprezentacji Polski (chociaż towarzyski), a to miasto zrobi z niego odpowiedni użytek. Może stadion nie jest największy i wpływów z biletów kosmicznych nie będzie, ale zawstydzimy wszystkie stadiony w Polsce. Pokażemy, jak powinno się kibicować i bawić na meczach reprezentacji, tak jak pokazaliśmy to wczoraj. Wielki żółwik dla wszystkich, którzy byli wczoraj na stadionie - w odróżnieniu od naszych reprezentantów odwaliliśmy kawał dobrej roboty i każdy z nas może być z siebie dumny. Właśnie takich kibiców potrzebuje Polska. Jesteście wielcy. Do następnego, trzymajcie się. Cześć!



PS nie - nie potrzebujemy rac do fanatycznego dopingu i wczorajszy mecz doskonale to pokazał. To głupota, która tylko ściąga na kluby/związki piłkarskie kary finansowe. Doping ma być słyszany przez piłkarzy i porywać ich do lepszej gry, a nie ściągać na nich kłopoty.

Autor

Adrian Kozioł

Koziello95