Wielki Footrollowy Plebiscyt - wyróżniamy NAJLEPSZYCH!

"Squadra Azzura", która sięgnęła po tytuł mistrzów Europy została nagrodzona złotymi medalami i pucharem. Anglicy otrzymali srebrne medale, natomiast wszyscy oczekują ostatnich wyróżnień. Last but not least! Plebiscyt Footrolla na najlepsze reprezentacje i zawodników, którzy zaprezentowali się z wyśmienitej strony należy uznać za zakończony, oto laureaci!

Mecze Serie A, LaLiga oraz innych najlepszych lig pełnoletni widzowie mogą oglądać i obstawiać na stronie sponsora portalu, Betclic.pl. SPRAWDŹ TUTAJ! 

MATERIAŁY PROMOCYJNE PARTNERA | W grach hazardowych mogą uczestniczyć wyłącznie osoby, które ukończyły 18 lat. Udział w nielegalnych grach hazardowych jest przestępstwem. | Hazard może uzależniać. BEM to legalny bukmacher. Gra u nielegalnych grozi konsekwencjami prawnymi.

EURO 2020 było turniejem długo wyczekiwanym, gdyż przerwa między wielkimi turniejami wyniosła wyjątkowo aż trzy lata. Oczekiwanie i cierpliwość zostały jednak wynagrodzone nieprawdopodobnymi emocjami, jakie dane nam było odczuwać w trakcie tego miesiąca. Byliśmy świadkami rekordowej ilości dogrywek (8), rekordowej liczby bramek, w tym goli samobójczych. Nie łatwo było wyróżnić niewielkiej ilości zawodników, jednak ostatecznie tego dokonaliśmy. Spośród ~552 zawodników z kadr wszystkich 24 reprezentacji biorących udział w turnieju wyróżniliśmy 15, ujęliśmy także 4 drużyny narodowe. Jak wygląda zatem zestawienie pozytywnych bohaterów i gwiazd tego EURO? Zaczynajmy!

BOHATER – REPREZENTACJA:

Włochy – fantastyczny turniej w wykonaniu „Squadra Azzurra”! Awans z fazy grupowej w bajecznym stylu i to bez straty bramki! Później odesłali do domu Austriaków, Belgów oraz Hiszpanów. Drużyna skonstruowana przez Roberto Manciniego działała bez zarzutu. Unikalny styl prezentowany przez drużynę z Półwyspu Apenińskiego zaowocował świetnym turniejem, w którym udało się odnieść wymarzone zwycięstwo. Finałowe starcie przeciwko Anglikom okazało się niemniej wymagającym wyzwaniem niż te wcześniejsze, a pokonanie przeciwnika przed jego własną publicznością na Wembley okazało się niezwykle słodkie. Dodatkowo nieoceniony wkład w ostateczny sukces miał duet stoperów znany od lat, Giorgio Chiellini i Leonardo Bonucci. Ich doświadczenie i umiejętności piłkarskie sprawiały rywalom nieoceniony trud, byli oni jednymi z głównych filarów mistrzowskiej reprezentacji Włoch. Italiano vero!

BOHATER – ZAWODNIK:

Gianluigi Donnarumma – wybrany słusznie najlepszym zawodnikiem turnieju. To między innymi za sprawą jego fantastycznych interwencji Włosi sięgnęli ostatecznie po tytuł mistrzów Starego Kontynentu. Ilość interwencji, które były przez wielu widzów postrzegane jako niemożliwe, a piłka „przecież już dawno była w siatce” była zatrważająco wysoka. Jego chłodna głowa i zachowanie w ostatniej serii jedenastek na turnieju były dowodem na to, iż 22-latek jest ponadprzeciętnie dojrzałym zawodnikiem. Okazuje się, że za jego zachowaniami wokół kontraktu idzie także gigantyczna wartość sportowa. Gigi, następca Gigiego!

WYRÓŻNIENIE – REPREZENTACJA:

Dania – waleczni od pierwszej minuty EURO 2020 do ostatniej. Po perturbacjach związanych z problemami zdrowotnymi Christiana Eriksena i dotkliwymi wydarzeniami z Parken, zdołali się podnieść zdobywając awans do fazy pucharowej. W grupie zmietli z powierzchni murawy Rosjan i zaliczyli fantastyczną pierwszą połowę przeciwko reprezentacji Belgii. W „pucharówce” wyeliminowali w widowiskowy sposób Walijczyków umieszczając piłkę w siatce rywali 4-krotnie. Odpadli po emocjonującym starciu z Anglikami, w którym padła bramka będąca kandydatem do gola turnieju, a karny skutkujący ich odpadnięciem został najprawdopodobniej podyktowany niesłusznie.

Anglia – dobiegli do finału bez zauważalnej zadyszki. W sześciu meczach poprzedzających starcie o tytuł stracili jedynie jedno trafienie, którym był nieprawdopodobny strzał z rzutu wolnego autorstwa Mikkela Damsgaarda. W grupie zdobyli komplet punktów i to podczas ciągłego rotowania składem przez Garetha Southgate’a. Fakt, iż rozgrywali 6 z 7 spotkań na Wembley, w tym półfinał i finał jedynie w obecności brytyjskich kibiców nieco brudzi im w papierach. Niemniej stosując pragmatyczny i skuteczny futbol zawojowali co najmniej pół Europy.

Hiszpania – według części sympatyków futbolu zawiedli, według innych rozegrali fantastyczny turniej. Ocenić ich należy jednak w sposób wyważony. Kreowali multum sytuacji, spośród których wykorzystywali nieznaczną część. Choć rozpoczęli turniej w sposób przeciętny, żeby nie nazwać go słabym, byli w stanie zapewnić sobie awans z grupy w spektakularny sposób (5:0 ze Słowacją). W pierwszym meczu fazy pucharowej także zdobyli pięć bramek, tym razem jednak stracili trzy. Z dobrej strony pokazywali się m.in. Dani Olmo, Pedri, Busquets czy Koke, niezmiennie himeryczny był Alvaro Morata. Ostatecznie odpadli po półfinałowej serii jedenastek przeciwko reprezentacji Italii.

WYRÓŻNIENIE – ZAWODNIK:

Patrik Schick – spośród wyróżnień był prawdopodobnie największym zaskoczeniem turnieju! Zaliczył 5 trafień zajmując eq equo z Ronaldo 1. miejsce w klasyfikacji strzelców mistrzostw Europy pod względem bramek, jednak asysta Portugalczyka sprawiła, iż otrzymał on Złotego Buta. W pamięci kibiców na długo utkwi jego bramka niemalże z linii środkowej boiska przeciwko reprezentacji Szkocji. Nie bez znaczenia jest fakt, iż 25-latek występujący na co dzień w barwach Bayeru poprowadził Czechów aż do ćwierćfinału EURO, po którym pożegnali się z turniejem (1:2 z Danią).

Cristiano Ronaldo – zdobył najwięcej bramek w fazie grupowej turnieju (5). Pobił tym samym kolejny rekord strzelecki, bowiem może się on pochwalić na ten moment największą ilością zdobytych bramek w historii futbolu reprezentacyjnego z dorobkiem 109 trafień. Choć jego reprezentacja odpadła z mistrzostw przedwcześnie (0:1 z Belgią w 1/8), nie można mówić o katastrofie, a co najwyżej o nieudanym i zmarnowanym turnieju. Świetne spotkanie przeciwko Francuzom w fazie grupowej zostało przykryte miernym występem formacji defensywnej w meczu z Niemcami, na co sam CR7 nie mógł poradzić. Efekt Semedo!

Leonardo Spinazzola – bezsprzecznie najlepszy lewy obrońca biorący udział w turnieju. Tak można byłoby go określić, gdyby nie pechowa kontuzja (zerwane ścięgno Achillesa) w meczu z Belgią niestety wykluczyła go z dalszego udziału w tegorocznych mistrzostwach Europy. Jego rajdy lewą stroną siały postrach u rywali, a gra w defensywie nie pozostawiała najmniejszych „ale”. Pewny punkt najlepszej drużyny mistrzostw. Jednak ostatecznie lepiej oceniony musi zostać Luke Shaw, który w 1/2 finału i w wielkim finale rozegrał koncertowe zawody.

Yann Sommer – mimo, iż jego drużyna odpadła z turnieju w ćwierćfinale, zapisał się jako bohater linii bramkowej. Po rzutach karnych przeciwko Francuzom i obronieniu karnego Kyliana Mbappe był w raju. Po konkursie jedenastek przeciwko reprezentacji Hiszpanii niestety trafił do piekła. Jego koledzy z drużyny nie byli efektywni w egzekwowaniu rzutów karnych, on sam nie był w stanie pociągnąć ich dalej. 21 obron w wykonaniu Sommera mówi samo za siebie.

Kasper Schmeichel – bronił wszystko, niemal wszystko. Jedyna bramka, którą zawalił to ta z meczu przeciwko reprezentacji Finlandii, jednak trudno go winić mając na uwadze wydarzenia z tamtego spotkania. W meczu z Anglią czy Czechami można było dojść do wniosku, że Schmeichel junior nie jest człowiekiem, a maszyną postawioną na linii bramkowej. Obok Kjaera był prawdziwym kapitanem defensywy, zawsze wspierających kolegów dobrą radą i pobudzającym okrzykiem.

Jordan Pickford – jedna stracona bramka na przestrzeni pierwszych 6 spotkań zrobiła nie lada wrażenie. Został zdobywcą „Złotych Rękawic”. Owa nagroda jest przyznawana golkiperom, którzy zachowali czyste konto 5-krotnie. Pod rząd. Bramkarz Evertonu był pewnym punktem reprezentacji Anglii, wydawało się, iż bronił więcej niż był w stanie.

Jorginho – dyrygent, złodziej piłek, wirtuoz, filantrop. Prawdziwy szef środka pola, który ilością interwencji i regulowaniem tempa gry wprowadzał nieprawdopodobne zamieszanie w szeregach swoich rywali. Taki zawodnik jak Jorginho to prawdziwy skarb. Świetnie uzupełniał swoje zadania i z Verattim i Barellą, przez co Włosi niemal zawsze (za wyjątkiem meczu z Hiszpanią) kontrolowali środek pola.

Mikkel Damsgaard – jedno z największych pozytywnych zaskoczeń mistrzostw. 21-letni zawodnik Sampdorii okazał się jedną z największych „giwer” w arsenale Kaspera Hjulmanda. Lewa strona Duńczyków wyglądała imponująco, a współpraca Damsgaarda z Maehle tworzyła jedną z dwóch najsilniejszych lewych flanek turnieju, tuż obok dwójki Spinazzola-Insigne. Był on autorem jednego z najpiękniejszych trafień mistrzostw (rzut wolny w półfinale przeciwko Anglikom).

Pedri – jeden z najmłodszych i zarazem jeden z najlepszych. Ależ połączenie! Pedri rozegrał w tym sezonie niespełna 60 spotkań, a w każdym z kolejnych wyjść na murawę wyglądał świeżo pod kątem fizycznym i mentalnym. Sposób, w jaki ten 18-latek rozumie futbol jest niewiarygodnie dojrzały i błyskotliwy. A wykonanie – pierwsza klasa. Częstotliwość podań otwierających, tworzących przestrzeń, które wychodziły spod jego nogi była niezwykle wysoka. Wraz z Busquetsem i Koke tworzyli bardzo udany środek pola.

Kevin De Bruyne – antycypacja gry na najwyższym poziomie. Pomimo dotkliwej kontuzji, którą wciąż leczył (uszkodzenie kości czaszkowej i lewego oczodołu) był wraz z Lukaku najważniejszym punktem „Czerwonych Diabłów”. Jak sam stwierdził nie czuł lewej strony twarzy, natomiast przy nim rywale z pewnością coś czuli. Był to strach i podziw wobec KDB, który był bezkompromisowy. Asystował, strzelał, przechylał szalę zwycięstwa na korzyść Belgów. W starciu z Włochami był jedynym zawodnikiem w czerwonej koszulce, który prezentował poziom sprawiający kłopoty „Azzurrim”.

Georginio Wijnaldum – pomimo, iż „Oranje” odpadli z turnieju nad wyraz szybko, nowo-podpisany pomocnik Paris Saint-Germain zasługuje na wyróżnienie. Każdy mecz z jego udziałem został przez niego naznaczony. Środek pola praktycznie należał do niego, jako zawodnik „box-to-box” zostawiał na murawie serce oraz płuca. Do zdolności biegowych należy dodać świetne czytanie gry oraz współpracę z linią ofensywy, która to głównie jemu (oraz De Jongowi) zawdzięczała ogrom dobrych piłek, z których mogła narodzić się bramka.

Raheem Sterling – szybki, zwinny z dobrym dryblingiem. To wiedzieli wszyscy. Jednak występ zawodnika City na EURO 2020 mógł zaskoczyć, głównie za sprawą brania ciężaru gry na siebie i odpowiedzialności taktycznej, jaką sobą prezentował. Sterling był najprawdopodobniej reprezentantem Anglii o największej mocy przełożenia na ostateczny wynik spotkania, bowiem w każdym ze spotkań odgrywał kluczową rolę. Poza pozytywnymi aspektami zostanie zapamiętany głównie z nieeleganckiego zachowania z meczu półfinałowego, gdy zdecydował się na nagły leżing w polu karnym Duńczyków, który dał awans do finału „Synom Albionu”.

Paul Pogba – zdecydowanie najlepszy zawodnik francuski na tym turnieju. W każdym ze spotkań prezentował świetną formę, był prawdziwym dzikiem. Szefował w drugiej linii, był skarbem dla swojej reprezentacji i największą z plag dla przeciwnej. Zarówno swoją fizycznością jak i inteligencją i przeglądem pola robił różnicę. Jego widowiskowe zadania oraz bajeczne trafienie z meczu przeciwko Szwajcarii zostanie w pamięci kibiców na długo.

Federico Chiesa – włoski skrzydłowy był nieprawdopodobnym utrapieniem dla defensywy rywali. Gdy tylko pojawiał się na boisku wiadomym było, iż zaraz weźmie sobie na tapetę stoperów rywali i zacznie swój zabójczy taniec z piłką. Umiejętność trzymania piłki blisko przy nodze, dynamika oraz technika Chiesy pozwalały mu na tworzenie przewagi, niemożliwej do osiągnięcia przez większość zawodników, nawet na poziomie finałów EURO. Jego występ w spotkaniu finałowym był kompletny pod wieloma względami, zabrakło jedynie trafienia.

Giorgio Chiellini - doskonale wiedział, kiedy uderzyć w strunę. Doświadczenie, którego nie dało się oszukać. Szef w powietrzu, jednak nie bał się podejmować walki w parterze. Razem z Leonardo Bonuccim tworzyli zaporę nie do przejścia, będąc jednymi z głównych filarów tego sukcesu włoskiego futbolu. Na ostatnie lata swojej kariery sprezentował sobie nie lada wyróżnienie, brawo!

Luke Shaw - obok Leonardo Spinazzoli najlepszy lewy obrońca turnieju. Jako, iż wystąpił w większej ilości spotkań i zagrał w nich fantastycznie, zasługuje na wyróżnienie. Był jednym z najpewniejszych elementów układanki Garetha Southgate'a, nie schodził poniżej pewnego poziomu dodatkowo dając "Synom Albionu" coś ekstra w ofensywie. Jego trafienie z 2. minuty spotkania finałowego mogło rozpocząć piękny sen, jednak... wiemy jak to się skończyło.

Autor

Jakub Stawski

average_jamess