To przepraszam państwa #8 Niedzielni piłkarze na kacu

Na Wyspach istnieje coś takiego jak Sunday League. Są to rozgrywki kojarzone z grubymi, łysymi bramkarzami i zawodnikami z pola, którzy potrafią przewrócić się przy próbie każdej, najprostszej nawet sztuczki technicznej, a poza tym wali od nich wódą, bo oczywiście wszyscy przyszli na kacu, po tym jak spotkanie taktyczne z poprzedniego wieczora nie poszło  według planu. A może jednak poszło? W każdym razie, u nas w Polsce śmiało można te zawody skojarzyć z B-klasą, a to, że podobieństwo jest na rzeczy, możemy ujrzeć dzięki kanałowi Kartofliska.pl.  Dzisiejszy tekst nie będzie jednak o tych panach, których opisałem powyżej, a o ich kolegach po fachu, którzy, pomimo tego, że zarabiają krocie, to też potrafią grać tylko w weekendy.

AS Monaco to obecny mistrz Francji. Zespół, który przerwał wieloletnią hegemonię PSG, zdetronizował ich i obecnie jest wiceliderem tej ligi. Poza tym, kilka miesięcy temu otarli się o finał Ligi Mistrzów odpadając z Juventusem. Latem zarobili na swoich najważniejszych zawodnikach 360 milionów euro, a pomimo to wciąż są w czołówce Ligue 1.

Borussia Dortmund jeszcze do niedawna była liderem Bundesligi wykorzystując słabsza formę Bayernu. Jest aktualnym tryumfatorem Pucharu Niemiec i drugą najmocniejszą drużyną z tego kraju, która na lokalnych boiskach pokazuje, dlaczego tak się o niej twierdzi.

Atletico Madryt, podobnie jak wyżej wspomniane Monaco, też było blisko finału Ligi Mistrzów. W rozgrywkach, które miały miejsce rok wcześniej udało im się za to dotrzeć do tego etapu. W zeszłym sezonie byli na podium La Liga ustępując tylko wielkiej, hiszpańskiej dwójce.

Napoli jest obecnie liderem Serie A i jedną z dwóch włoskich ekip, która jeszcze nie przegrała. Do tej pory tylko Inter zdołał urwać im punkty. Mają na koncie zdobyte aż 32 bramki i ledwie 8 straconych. Wydaje się, że to siła, która wreszcie może zepchnąć Juventus z piedestału.

Co łączy te cztery drużyny? Tu właśnie przydaje się nawiązanie z pierwszego akapitu. Pomimo faktu, że wszystkie wymienione ekipy są w ścisłych czołówkach swoich lig i mają w składach znakomitych, niebagatelnie opłacanych piłkarzy, to potrafią grać tylko w weekendy. Panowie z Sunday League we wtorkowe i środowe wieczory wracają po całym dniu ciężkiej pracy i styrani siadają przed telewizorem z piwkiem, by obejrzeć swoich ulubieńców. Tymczasem zawodnicy tych zespołów nie wydają się mniej zmęczeni od swoich fanów, z tym że nie mogą sobie klapnąć z browarem w ręku, a ktoś kazał im ganiać za piłką.

Monaco i Borussia mają po 4 meczach grupowych w Lidze Mistrzów oszałamiającą ilość 4 punktów… łącznie.  Dorzućmy do tego jeszcze Napoli i Atletico, które wyłamały się z żenującego wyniku prezentowanego przez tamte dwa zespoły i na swoim koncie mają aż po 3 oczka. Daje nam to 10 punktów na 4 klasowe ekipy, czyli tyle co uzbierał sam jeden Besiktas. Coś tu chyba nie gra, nie?

Co sprawia, że takie kluby, nie potrafią podjąć rękawicy w środku tygodnia i w komiczny sposób tracą punkty z Karabachem czy innym APOELem. Skoro to nie jest jeden zespół i nie jednostkowy przypadek, musi stać za tym jakaś zależność, prawda?

Pierwsze co przychodzi mi na myśl to wąski skład. Być może te drużyny zwyczajnie mają zbyt małą liczbę zawodników, w związku z czym muszą oni grać za dużo i potykają się o własny język, próbując dogonić Kubę Rzeźniczaka z piłką? Napoli ma w kadrze dwudziestu sześciu piłkarzy, Monaco trzydziestu,  Borussia trzydziestu jeden, a Atletico dwudziestu siedmiu. Dla porównania,  żeby nie być zbyt surowym darujemy sobie Barcę czy tam jakieś PSG, weźmiemy Tottenham, który teoretycznie powinien prezentować ten sam poziom, co wymienione zespoły. Koguty mają w kadrze dwudziestu sześciu zawodników, czyli ex equo najmniej wraz z Napoli. Pomimo tego, weekendowe spotkania rozgrywają tak, że są trzeci w lidze, a na tygodniu hobbystycznie ogrywają sobie obrońcę tytułu Ligi Mistrzów 3-1.

Może w takim razie za tym wszystkim stoją kwestie ambicjonalne? Jest to niby jakiś pomysł na argument, ale, choć sam go zaproponowałem, nie chce mi się wierzyć, że jakiegoś piłkarza trudno jest zmotywować na mecz Champions League. Przecież każdy chłopak grający w piłkę marzy, by w przyszłości kultową „Kaszankę” zagrali właśnie dla niego. Mnie, jako kochankowi futbolu, ale jednak ogromnemu beztalenciu, nie może przejść przez myśl, że ktoś mógłby opluwać moje prywatne marzenie, wypinając się na Ligę Mistrzów.

Już wiem! Anglicy zawsze narzekają, że za dużo grają, bo mają ligę, puchar i puchar sponsora ligi, więc to na pewno dlate… a nie, chwila. Akurat w tym zestawieniu nie ma drużyn z Anglii, które wyjątkowo starają się nie zawodzić, dlatego ten pomysł też możemy wyrzucić do lamusa. Bez sensu jest też obwinianie terminarza ligowego, skoro mamy do czynienia z różnymi zespołami z czterech innych krajów.

W czym takim razie tkwi przysłowiowy sęk? Nie mogę doszukać się powodu, ani zależności, a boli mnie patrzenie na to, jak zespoły pełne genialnych piłkarzy grają jak ogórki i to jeszcze małosolne. Być może ktoś z was potrafi postawić trafną diagnozę. Na chwile obecną przerasta ona moje kompetencje i to zjawisko mogę jedynie nazwać Poligowym Kacem. Choć w tym przypadku nie wydaje mi się, by tłusty boczek i cytryna pomogły.

Autor

Michał Fitz

michafitz