O piłkarzach, którzy nie widzą przeszkód

Piłka nożna to sport, w którym nie jest łatwo wskoczyć na zaawansowany poziom. Trzeba mieć dobrą koordynację, a przy okazji otwarty i bystry umysł, żeby podejmować słuszne decyzje podczas gry. Piękne jest w niej to, że można być w nią świetnym bez względu na status materialny, ale to już wiemy, bo przekonywaliśmy się na przykładach takich piłkarzy, jak choćby Samuel Eto’o. Przeszkody finansowe nie są jednak jedynymi, które można obejść, by cieszyć się grą. Te stricte fizyczne, też  nie okazują się być dużym problemem. Niedawno, dzięki krakowskiemu turniejowi blind football przekonałem się na własne oczy, że są niewidomi, którzy w uprawianiu futbolu nie widzą nic trudnego.

11 i 12 listopada na krakowskiej Nowej Hucie odbywał się turniej Ligi Centralnej Europy, w którym mierzyło się 5 zespołów, w tym dwa z Polski. Nie miałem nigdy styczności z blind footballem i byłem bardzo ciekaw jak on wygląda. Sądziłem, że obejrzę coś interesującego, co po prostu będzie fajnym podkładem pod reportaż, ale nie przypuszczałem, że samo wydarzenie wpłynie tak na mnie i na moje postrzeganie pewnych spraw.

Zanim jednak przejdę do samych rozgrywek i moich odczuć z nimi związanych, wypada przybliżyć trochę podstawowe zasady tej odmiany piłki, bo pewnie mało kto jest z nimi zaznajomiony. W związku z tym, że nie wszyscy zawodnicy są kompletnie niewidomi, każdy, za wyjątkiem widzących bramkarzy, ma obowiązek noszenia opaski na oczy. Na boisku znajduje się 5 piłkarzy tej samej drużyny wraz z golkiperem. Po bokach są bandy, ale nie ma ich za bramkami. W piłce znajduje się dzwonek, dzięki któremu piłkarze wiedzą gdzie się ona znajduje. Oprócz tego, każdy z zespołów ma dwóch przewodników, którzy ustawiają się obok i za boiskiem. Dają oni wskazówki swoim zawodnikom. Ciekawą regułą jest fakt, że zawodnicy, którzy znajdują się w pobliżu piłki, przyjmuje się około 3 metry, mają za zadanie krzyknąć „Voy”, czyli z hiszpańskiego „Idę”. Ma to oznajmić przeciwnikom, że zaraz ktoś prawdopodobnie w ciebie wpadnie, a kolegów z drużyny ostrzec przed tym, by sami się w ciebie nie wbili i nie zabrali piłki. W pierwszej chwili zasada ta wydała mi się bezsensowna. Przecież w normalnej piłce też nie zawsze widzi się, czy ktoś nadchodzi, atak może nastąpić z tyłu czy z boku. Kiedy jednak zobaczyłem mecz blind football na żywo, przekonałem się, że zasada ta jest niezbędna.

Przyznam się bez bicia, choć teraz mi trochę wstyd. Kiedy wszedłem z kolegą na halę i zobaczyłem gości w opaskach na oczy, którzy biegają w odchylonej pozycji, jakby w szatni obalili kilka flaszek, zebrało mi się na śmiech. Wspólnie z moim towarzyszem uznaliśmy, że absolutnie nie wypada sobie żartować, nawet jeśli piłkarze mieliby kopać się po czołach, w momencie kiedy piłka jest metr od nich. Ustaliliśmy więc, że wyjdziemy, kiedy nie będziemy mogli zachować należytej powagi. Nie sądziłem jednak, że po kilku minutach pierwszego spotkania otwierająca się ze śmiechu gęba, rozewrze się jeszcze bardziej, z powodu opadającej na podłogę szczęki. Jedyne co czułem to ogromny podziw, nie rozbawienie.

To co od razu rzuca się w oczy i nie wygląda kompletnie tak, jak ci się wydaje, to ustawienie i taktyka. Większość z nas zna piłkę opartą na podaniach, za wyjątkiem Arjena Robbena oczywiście. W blind footballu podań prawie nie ma. Większość akcji wygląda tak, że stojący w okolicach pola karnego napastnik dostaje piłkę wyrzuconą przez swojego bramkarza lub wykopaną przez obrońców i próbuje sam przebić się przez rywali. Kiedy tylko stworzy sobie trochę miejsca, przewodnik za bramką karze mu strzelać. Tutaj nie podaje się w ofensywie, bo co prawda wiemy gdzie jest piłka, ale nie zlokalizujemy już ewentualnego odbiorcy podania. Nie jest to takie oczywiste, dopóki się tego nie zobaczy. W związku z tym stylem gry, piłkarze najczęściej są rozstawieni tak, że dwójka obrońców zostaje tuż przy polu karnym, jeden zawodnik jest kilka metrów przed nimi, a z przodu osamotniony napastnik.

Pewnie myślicie, że tacy piłkarze są z technika na bakier i ograniczają się do siermiężnych kopnięć, co? Jeśli tak, nie macie pojęcia jak bardzo się mylicie. Zawodnicy są świetni w prowadzeniu piłki. W zasadzie ani na moment nie odrywa się ona od ich stóp. Kiedy biegną przekładają ją sobie z lewej do prawej, po to, by cały czas ją czuć. Dużo operują podeszwą, dzięki czemu są w stanie manipulować futbolówką na małej przestrzeni, gdy otoczy ich obrona przeciwnika.

Ciekawiło mnie tez bardzo to, jak będą wyglądały stałe fragmenty. Miałem takie szczęście, że obejrzałem te spotkania, w których były zarówno wolne, jak i karny. Bramkarz, tak jak w przypadku zwykłej odmiany futbolu, również ustawia mur. Przy piłce natomiast znajduje się dwóch piłkarzy, jeden zwykle podaje piłkę do drugiego, tak by ominąć obrońców rywali. Co ciekawe, przewodnik atakujących ma prawo ostukać bramkę rywali, żeby pomóc swoim zawodnikom zorientować ją w przestrzeni. Karny wygląda niczym ten z Turbokozaka. Napastnik strzela bez rozbiegu, po uprzednim zorientowaniu się gdzie jest bramka.

Idąc na te zawody spodziewałem się, że zobaczę najmniej kontaktową odmianę tego sportu. W tej kwestii piłkarze również mnie zaskoczyli. Choć faktycznie biegają mniej zgrabnie niż zawodnicy widzący, bo są odchyleni, to przy starciach nikt nie ustępuje. Niejednokrotnie byłem świadkiem jak zderzali się głowami, wpadali w bandy, czy nawet potykali się sami o siebie. Jeden z zawodników wywrócił się o leżącego przeciwnika i upadł w bolesny sposób. Nie wyglądało to przyjemnie, a mimo to piłkarz nie próbował aktorzyć i dość szybko się podniósł. Jestem jednak pewien, że gdyby widział jak urocza ratowniczka go opatrywała, z pewnością leżałby dużo dłużej.

Turniej był tak naprawdę jedną kolejką Ligi Centralnej Europy. Odbywają się one u wszystkich drużyn biorących udział w rozgrywkach, a podczas nich każdy gra z każdym. W miniony weekend w Krakowie odbyła się 3 kolejka. Na pozycji lidera umocnił się zespół Avoy Brno, który ma 28 punktów. Na drugim miejscu jest TNWP Kraków ze stratą aż 8 oczek. Inny polski zespół, Sprint Wrocław jest obecnie przedostatni na 5 ekip.

Jednak nie wynik jest tutaj najważniejszy, choć każdy z piłkarzy powie wam inaczej, ponieważ są cholernie ambitni. To co się liczy, to wygrywanie z samym sobą i własnymi słabościami. Żaden z tych piłkarzy nie przejmuje się własną niepełnosprawnością, pokazując tym samym jedną prostą rzecz. Że można. Można pomimo wszystko, jeśli tylko bardzo się chce. Mnie ci ludzie bardzo zainspirowali i do tej prostej prawdy przekonali. Każdemu polecam pójść na takie zawody, bo nie dość że zobaczycie pasję i emocje, to jeszcze wyjdziecie z hali mądrzejsi o kilka przemyśleń.

Autor

Michał Fitz

michafitz