''Paweł, dziękuję.''

Stało się - Paweł Brożek oficjalnie ogłosił zakończenie kariery.  Już od jakiegoś czasu 37-latek dawał sygnały, że bieżący sezon będzie ostatnim rozdziałem  jego przygody z piłką i wczoraj nastąpiło tego potwierdzenie. W związku z tym chciałbym skorzystać z okazji i podziękować Pawłowi za wiele lat spędzonych w koszulce z białą gwiazdą na piersi. Postaram się, aby ten tekst nie był zbyt ckliwy, ale niestety nie mogę tego obiecać, ponieważ "Brozio" jest postacią absolutnie wyjątkową, którą traktuję ze szczególnym sentymentem.

Uwaga! Tylko do czwartku, bez jakichkolwiek wpłat, aż do 2000 złotych bonusu może otrzymać każdy nowy klient Betclic.pl! Szczegóły tej urodzinowej promocji znajdziecie w tym linku.

 Najpierw jednak małe wprowadzenie: Swoją kibicowską przygodę z Wisłą Kraków rozpocząłem od sezonu 2006/2007. Można powiedzieć, że nie trafiłem zbyt dobrze. "Biała Gwiazda" rozgrywała wtedy najgorszy sezon od momentu przejęcia klubu przez Bogusława Cupiała, kończąc rozgrywki ligowe na 8. miejscu, a taka lokata w tamtych czasach była prawdziwą klęską. W czasie tamtego sezonu przez Wisłę przewinęło się czterech trenerów, a najlepszym piłkarzem okrzyknięto bramkarza - Emiliana Dolhę.  To właściwie mówi wszystko o kondycji sportowej, w jakiej była wtedy Wisła.

Jak to jednak zwykle bywa, nawet w najgorszym sezonie zdarzają się pozytywne momenty. I tak też było wtedy - Wisła zaliczyła całkiem niezły występ w pucharach (awans do fazy grupowej Pucharu UEFA i dość wyrównana walka w niej), zwycięstwo w derbach czy triumf nad Legią przy Reymonta. Na pewno każdy z Was doskonale pamięta swoje kibicowskie początki i wie, że zapadają one bardzo głęboko w pamięć, a główni bohaterowie tamtego okresu do dzisiaj mają specjalne miejsce w Waszych kibicowskich sercach. I nie inaczej było w moim przypadku, a moimi głównymi bohaterami byli Paweł Brożek i Jakub Błaszczykowski.

Ładną przygodę ma Paweł Brożek w europejskich pucharach. Strzelał bramki takim zespołom jak Tottenham, Feyenoord czy Panatinaikos Ateny.

— Polak (@PrawdziwyPolak1) July 16, 2020

To właśnie ten duet odpowiadał w dużej za wymienione wyżej osiągnięcia. Do teraz moim ulubionym momentem tamtego okresu jest bramka strzelona Feyenoordowi -  Kuba mija rywali jak tyczki, a następnie wykłada piłkę Brożkowi, który sprytnym strzałem pokonuje holenderskiego bramkarza. Kwintesencja pozytywów tamtego sezonu, a co za tym idzie - moich pierwszych wspomnień z Wisłą. Jak jednak pamiętamy, Błaszczykowski po sezonie odszedł do Borussii Dortmund, więc z duetu idoli pozostał Paweł. Co więcej - mówiło się, że on też może odejść, ponieważ AS Nancy, przeciwko któremu Wisła zmierzyła się w fazie grupowej Pucharu UEFA, było absolutnie zauroczone grą napastnika. Brożek zdecydował się jednak zostać, dzięki czemu napisał piękną historię w krakowskim klubie.

Kolejne 3,5 roku to najlepszy okres Pawła w Wiśle, a zarazem w moim kibicowskim życiu. 3 tytuły mistrza Polski, 2 tytuły króla strzelców Ekstraklasy, ponad 60 bramek we wszystkich rozgrywkach. Nie ma wątpliwości, że to Paweł Brożek był twarzą tamtych sukcesów, które do dzisiaj wspominam z rozrzewnieniem. Kiedy odchodził w zimie 2011 roku, było mi naprawdę przykro, ponieważ wszelkie sukcesy Wisły utożsamiałem z jego osobą. Wiedziałem jednak, że pewnego dnia Brożek wróci i znowu będzie strzelał jak na zawołanie. Nie pomyliłem się.

Legia Warszawa - Wisła Kraków 0:3
2010.05.08
Paweł Brożek ⚽️⚽️⚽️ pic.twitter.com/bqjBkiCdZi

— WisłaGol (@WislaGol) June 5, 2020

Powrócił dosyć szybko, bo już latem 2013 roku. Mówiąc szczerze początkowo miałem spore obawy, czy po nieudanej przygodzie zagranicznej "Brozio" nie zatracił swoich atutów. Szybko jednak rozwiał moje wątpliwości, będąc przez kolejne trzy sezony opoką w ofensywie Wisły, strzelając wiele istotnych bramek i pokazując kunszt, z którego był znany sprzed odejścia. Niestety jak to w życiu piłkarza bywa, w końcu przychodzi taki moment, kiedy wiek daje się poważnie we znaki. Nie inaczej było w przypadku Pawła - sezony 2016/2017 i 2017/2018 były naznaczone kontuzjami i słabą formą wiślackiej legendy.

Będę szczery: Kiedy w maju 2018 roku ogłoszono, że Brożek po sezonie odejdzie z Wisły, cieszyłem się. Uważałem, że jego czas przeminął i należy postawić na młodszych zawodników, a nie żyć przeszłością. Oczywiście nigdy nie traktowałem Pawła jak najemnika, zawsze miałem do niego gigantyczny szacunek, jednak w tamtym momencie kompletnie nie wierzyłem, że Brożek może Wiśle coś jeszcze dać. Można powiedzieć, że byłem wątpiącym Tomaszem ( mam tak na trzecie, więc coś w tym może być). I podobnie jak wątpiący Tomasz zostałem bardzo szybko wyjaśniony. Najpierw w pamiętnym meczu z Lechem, kiedy w doliczonym czasie gry przedłużył szanse Wisły na puchary, a następnie w obecnym sezonie, kiedy wziął na swoje barki ciężar zdobywania bramek. 

Na koniec chciałbym pochylić się nad rzeczą, która moim zdaniem najlepiej oddaje wielką klasę Pawła Brożka. Otóż "Brozio" pomimo tego, że mógł skończyć karierę w sposób wymarzony - przy pełnych trybunach, strzelając ważną bramkę wielkiemu rywalowi - zdecydował się na powrót, żeby pomóc klubowi. Wiedział, że drugiego takiego pożegnania mieć nie będzie, bo takie sytuacje zdarzają się raz na milion. A jednak wrócił, bo jego klub był w potrzebie. I za to mam do niego większy szacunek, niż za wszystkie strzelone bramki.

PB23⚽️pic.twitter.com/1mzELvde4y

— WisłaGol (@WislaGol) July 16, 2020

Dziękuję Paweł za wszystkie emocje, za bramki, za tytuły. Mam nadzieję, że dobrze odnajdziesz się w życiu po życiu, najlepiej pracując przy Reymonta 22, bo tu jest Twój dom.

Autor

Juliusz Słaboński

RocknRollStar8