"Dzień Świstaka" na Stamford Bridge

Sympatycy londyńskiej Chelsea nie mają łatwo. Ich kibicowskie życie naprzemiennie wypełniają niesamowite wzloty i gwałtowne upadki. Historia The Blues od dekady toczy się błędnym kołem. Dwie ostatnie sromotne porażki z Bournemouth i Watford nie zwiastują zmiany biegu wydarzeń, a Antonio Conte najprawdopodobniej zostanie zapamiętany jako jeden z wielu odstrzelonych przez Romana Abramowicza. Cały ten ambaras przy Fulham Road przypomina film „Dzień Świstaka” w reżyserii Harolda Ramisa. Różnica między między głównym bohaterem, Philem Connorsem, a klubem ze Stamford Bridge polega na tym, że Ci drudzy nie mają samych najgorszych dni.

Początek telenoweli o tymczasowych menedżerach miał miejsce w roku 2007. Wtedy rosyjski miliarder po raz pierwszy stracił cierpliwość do Jose Mourinho. Portugalczyk oficjalnie opuścił klub za porozumieniem stron, ale nie trzeba być mistrzem logicznego myślenia, żeby stwierdzić, że powodem były słabe wyniki w lidze. Czarę goryczy przelał remis 1:1 z Rosenborgiem Trondheim. Stery objął wtedy Avram Grant, który na powitanie z londyńską publicznością rozbił Manchester City 6:0, co było najwyższym zwycięstwem Chelsea od roku 1998. The Blues pod wodzą izraelskiego szkoleniowca dotarli do finału Ligi Mistrzów w Moskwie, który powinni wygrać, gdyby nie padający deszcz i problemy z równowagą Johna Terry'ego w serii rzutów karnych. Historyczny sukces był na wyciągnięcie ręki, lecz klub z Londynu zakończył tamtą kampanię z pustymi rękoma.

Po zakończeniu tamtego sezonu Abramowicz zdecydował się zatrudnić Luiza Felipe Scolariego. Brazylijczyk z powodu niezadowalających rezlutatów na Stamford Bridge przetrwał nieco ponad pół roku, a jego następcą został Guus Hiddink. O mały włos, a Holender dokonałby rzeczy, która wtedy zdawała się być niemożliwa. Fantastyczną Barcelonę przed wypadnięciem za burtę uratowali wtedy Andres Iniesta i norweski arbiter półfinałowego rewanżu, Tom Henning Øvrebø. Na pocieszenie w sezonie 2008/09 Chelsea zdobyła Puchar Anglii, pokonując w finale Everton 2:1. 

Następnym kandydatem na wielkiego sternika miał być Carlo Ancelotti. Były trener Milanu już w pierwszym roku swojej pracy dokonał rzeczy historycznej, wygrywając Premier League z dorobkiem 103 strzelonych bramek, bijąc rekord Manchesteru United z sezonu 1999/2000 (97 trafień). W kapitalnej formie byli przede wszystkim Didier Drogba, który zdobył tytuł króla strzelców, a także legendarny Frank Lampard. Również następny sezon Chelsea zaczęła z werwą. Wygrywała mecz za meczem, pakowała bramkę za bramką, aż nadszedł głęboki kryzys i The Blues z trudem łapali punkty, nawet w meczach na swoim stadionie. Mimo wszystko Papa Carlo dotrwał do końca sezonu, po którym Abramowicz zdecydował się mu podziękować.

Właściciel klubu w następnej kampanii przekonał się na własnej skórze, że „The Special One” rzeczywiście jest tylko jeden, a Andre Villas-Boas jest jego nic nie wartą kopią. Fakt, że przez ponad 7 lat był asystentem Mourinho niewiele w tej kwestii zmienia. Wyciągnięty z Porto menedżer postanowił stawiać na młodzież i odsunąć od składu starych wyjadaczy takich jak Drogba, Anelka, Lampard i kapitan John Terry. W efekcie Chelsea ani razu nie wskoczyła na podium ligowej tabeli. Ostatnim spotkaniem Villasa-Boasa w klubie z Londynu było przegrane 1:3 spotkanie z Napoli, a jego następcą został Roberto Di Matteo, były zawodnik The Blues. Włoch zdecydował się zaufać gwardii weteranów, dzięki czemu dał Abramowiczowi puchar, którego Rosjanin pragnął od początku swojej kadencji na Stamford Bridge. Zwyciężając po karnych z Bayernem, Chelsea wygrała Ligę Mistrzów po dekadzie prób, zdobyła prócz tego kolejny Puchar Anglii, a w nagrodę Di Matteo otrzymał dwuletni kontrakt.

Jednak jego trenerska przygoda trwała zaledwie do listopada 2012 roku. The Blues jako pierwszy obrońca tytułu w Champions League nie wyszli z grupy, czego efektem było pogonienie Di Matteo ze stołka. Jego miejsce zajął Rafael Benitez, który pełnił oczywiście funkcję tymczasowego menedżera. Tymczasem wygrał sobie Ligę Europy i rozstał się z klubem za porozumieniem stron. Zapłacili do końca sezonu? Było do końca sezonu.

Jedno z powiedzeń mówi: „Stara miłość nie rdzewieje.” i w przypadku Abramowicza zdaje się być w miarę trafne. Po raz drugi na Stamford Bridge pojawił się „The Special One”. W pierwszym sezonie drugiej kadencji Portugalczyka Chelsea zajęła 3. miejsce w lidze, a w 1/2 finału Ligi Mistrzów uległa Atletico Madryt. Mimo braku jakiegokolwiek pucharu Abramowicz zachował spokój, za co Mourinho odpłacił się w następnym sezonie kolejnym mistrzostwem Anglii. Obecny szkoleniowiec Manchesteru United opuścił Londyn, zostawiając w szatni totalne pobojowisko, a Pan Roman musiał po raz kolejny wykręcić numer telefonu do Guusa Hiddinka. Holender dokończył sezon, zajmując 10. miejsce w lidze i nie kwalifikując się do europejskich pucharów.

Brak gry w Europie okazał się fantastyczną korzyścią w następnej kampanii ligowej. Chelsea pod wodzą Antonio Conte, który przyszedł do klubu po zakończeniu Euro 2016 nie pozostawiła rywalom złudzeń w walce o tytuł, wygrywając rekordową liczbę 30 spotkań w sezonie. Kluczem do sukcesu okazała się być...porażka 0:3 z Arsenalem. Conte postanowił wyciągnąć wnioski, decydując się przejście na formację z trójką stoperów, wahadłowymi Alonso i Mosesem, a także pozyskał z Leicester francuskiego pomocnika, N'Golo Kante, który zdobył nagrodę Piłkarza Roku w Anglii.

Niestety dla Conte wspomniany klucz zamienia się w gwóźdź do jego trumny. Kibice i eksperci wypominają Włochowi kurczowe trzymanie się ustawienia, które przyniosło sukces przed rokiem. Sam menedżer broni się brakiem transferów, których oczekiwał. W czasie poszukiwań winnego Chelsea zaczyna się staczać po równi pochyłej i jeśli The Blues chcą w przyszłym sezonie zagrać w Lidze Mistrzów, muszą szybko się obudzić.

Zwolnienie Conte wydaje się być kwestią czasu. Jedyne pytanie, które się nasuwa to: „Kiedy? Już teraz, czy po sezonie?”. Z tych dwóch opcji bardziej prawdopodobną wydaje się być ta pierwsza. Wszyscy tymczasowi szkoleniowcy, którzy przewinęli się przez Stamford Bridge przez ostatnie 10 lat, dali coś temu klubowi. Grant prawie osiągnął historyczny sukces, Di Matteo i Benitez zdobyli europejski puchar, a Hiddink dwukrotnie poukładał zespół i dociągnął go do końca sezonu. Przed londyńczykami trudny dwumecz z Barceloną, a dla Conte będzie to okazja, by odwlec w czasie to, co zdaje się być nieuniknione. Jeśli Włoch nie odpadnie z Champions League w katastrofalnym stylu, ucieknie spod topora na chwilę, ale ten prędzej czy później i tak go dosięgnie.

Autor

Piotr Adamus

It5M4nk0oT