Barcelona Valverde - czy będą Invencibles?

Nie wiem, jak dużo z Was pamięta o tym wydarzeniu, ale był taki sezon – 2003/2004. Wtedy na ustach wszystkich było sensacyjne zwycięstwo FC Porto w Lidze Mistrzów. Natomiast, ja najlepiej pamiętam ten wielki Arsenal. Ostatni mistrzowski Arsenal. Arsenal, który otrzymał złote trofeum za zwycięstwo w Premier League. Niepokonani, „Invincibles”, ludzie, którzy byli nie do przejścia.

Hace 13 años Arsenal se coronó Campeón invicto en la Premier League; 'The Invincibles' son el único equipo en la época moderna al lograrlo, producto de 26 victorias y 12 empates @Arsenal @premierleague pic.twitter.com/qGzOZeAN9s

— Football League Press (@AgenciaFLP) 31 de marzo de 2018

Dlaczego do tego wracam?
Barcelona Ernesto Valverde może to powtórzyć.

Ta Barcelona, określona przez Guillema Balague jako najgorszy skład "Dumy Katalonii" od 10 lat... ta Barcelona 2018 może stać się nowymi Invincibles. A po hiszpańsku - "invencibles".

Ernesto Valverde will be without only one of his strongest XI against @ASRomaEN 💪

Philippe Coutinho is cup tied for @FCBarcelona ⛔️

There can be no excuses!https://t.co/IlIU9Nlt7g pic.twitter.com/XA5Ay2cYPx

— MARCA in English (@MARCAinENGLISH) 4 de abril de 2018

Każdy z nas typował do tego grona chociażby Manchester City, ale ten w końcu uległ w starciu ligowym z Liverpoolem i nie jest już niezwyciężony.
Takich przykładów, gdy wydarzał się tzw. „perfect season” mieliśmy w historii futbolu multum.

***

Do jakiego grona może trafić Barcelona, jeśli dowiezie do końca to osiągnięcie?

Juventus 2012 – „Stara Dama” rozpoczęła swoją hegemonię we Włoszech od naprawdę efektownego mistrzostwa. Od sezonu 2011/12 czempionem kraju zostaje tylko Juventus. Tamten konkretny rok był jednak szczególny – zdetronizowano Milan, który do tej pory się podnosi z marazmu, a styl, jaki prezentowała ekipa Antonio Conte był powalający.
Po fatalnym sezonie 2010/2011, gdy Juventus remisował 6 meczów grupowych w Lidze Europy, odpadał z Lechem Poznań, ustąpił miejsca na fotelu mistrza Milanowi… „Stara Dama” odżyła i do dziś jest wielka.

Milan 1992 – wspomniałem „Rossonerich”, a tamta drużyna była naprawdę wyjątkowa; na Półwyspie Apenińskim zdążyli już na dobre oswoić się z obecnością Holendrów w składzie, ale dopełniali to wszystko świetni reprezentanci Włoch.
Co ważne, Milan po wygraniu mistrzostwa wkroczył do pierwszej edycji Ligi Mistrzów UEFA. Tam, ponownie zrobił coś fantastycznego – Fabio Capello, następca Arrigo Sacchiego, dotarł ze swoją ekipą do finału, wygrywając wszystkie mecze w drodze do niego i tracąc tylko jednego gola. Niestety, w finale strzelał już tylko Basile Boli z Olympique Marsylia i wielki Milan musiał uznać wyższość skompromitowanego później OM.
Niemniej, w 1994 roku odkuł się i nawet bez Holendrów zmiażdżył Barcelonę Johana Cruyffa. Marsz po wielkie rzeczy rozpoczął się jednak poniekąd od wyjątkowego 1992 roku.

Preston North End 1889 (115 lat przed Arsenalem, sezon trwał 22 kolejki) – długość sezonu jest tutaj ważna, natomiast Preston jest ważnym klubem historycznie.
Anglicy na zawsze będą wspominać tę ekipę jako pierwszego niepokonanego mistrza. Więc miejsce im poświęcone musi zostać odnotowane.

Ajax 1995 – drużyna z Amsterdamu ukształtowała wyobraźnię wielu fanów futbolu. Przypomnę ich ówczesny skład:
Edwin van der Sar – Michael Reiziger, Danny Blind, Frank Rijkaard, Frank de Boer – Clarence Seedorf, Edgar Davids, Finidi George – Ronald de Boer, Jari Litmanen, Marc Overmars.
A na ławce – Winston Bogarde, Fred Grim, Peter van Vossen, Patrick Kluivert, Nwankwo Kanu.
Trenerem był Louis van Gaal.
48 meczów bez porażki, żadnej w lidze, żadnej w Europie.
Co to był za team!

Widzew 1996 – poza Pogonią Lwów, która wygrała mistrzostwo Polski w 1925 roku, jest to jedyny mistrz Polski, który zdobył tytuł, nie ponosząc żadnej porażki w sezonie ligowym. Dość powiedzieć, że ten Widzew Franciszka Smudy awansował w sierpniu 1996 r. do Ligi Mistrzów.

Celtic 2017 – najświeższy przykład, właściwie taki, który można było samemu odgadnąć. Brendan Rodgers kapitalnie wpasował się do drużyny Celtic Park.

Stjarnan 2014 – oni śnią się Lechowi Poznań po nocach. Tuż przed zdobyciem mistrzostwa w fenomenalnym stylu tego konkretnego mistrzostwa wyeliminowali ekipę Mariusza Rumaka z eliminacji Ligi Europy. Trener „Kolejorza” stracił pracę, Lech objął Maciej Skorża… i jak się okazało, powtórzył sukces Islandczyków, zdobywając mistrzostwo swojego kraju.

A poza tym kogóż tu jeszcze mamy?

Egipskie Al Ahly – 2005 i 2006 rok, brazylijski SC Internacional Porto Alegre – rok 1979, Perugia – rok 1979 otwierają tę listę wielkich drużyn.
Dalej jest także wielka rumuńska Steaua (dzisiejsze FCSB) – lata 1988 i 1989, ich lokalny rywal, Dinamo Bukareszt – za rok 1992.
Jeśli chodzi o kluby tureckie, to udało się też kiedyś Galatasaray – w roku 1986 nie ponieśli żadnej porażki w sezonie ligowym, ale mistrzostwo przepadło wówczas na rzecz Besiktasu, który miał lepszą różnicę bramek.
Właśnie Besiktas zdobył z kolei mistrzostwo bez poniesionej porażki w roku 1992.

Jest także izraelskie Maccabi Hajfa – rok 1994, norweski Rosenborg – rok 2010, węgierski VSC Debreczyn z roku 2012, grecki Panathinaikos z roku 1964 (kto by pomyślał, że to nie Olympiakos, ale „Koniczynki” będą miały na koncie takie osiągnięcie).

Portugalia także może się pochwalić mistrzami-dominatorami. Benfica zdobyła tytuł w roku 1973, zaś nie przegrywając ani jednego meczu w 1978 r., przegrała mistrzostwo punktowo z FC Porto.

A skoro o Porto mowa… pamiętacie 2011 rok? Co to była za drużyna! Andre Villas-Boas na ławce trenerskiej, 17 goli Radamela Falcao w Lidze Europy, kapitalny sezon ligowy. „Smoki” były na ustach każdego fana futbolu, bo każdy ich mecz to był koncert. Najlepszym zwieńczeniem był właśnie wtedy finał LE na Aviva Stadium w Dublinie, gdzie „El Tigre” był istnym liderem swojej drużyny. Porto zdobyło też w magicznym stylu tytuł w roku 2013, także kończąc sezon bez porażki i przynosząc chwałę i sławę klubowi z Do Dragao.

***

Wracamy jednak do „Blaugrany”. Ernesto Valverde przeszedł do historii, gdyby zaliczył taki fantastyczny debiut. Fakt, Pep Guardiola i Luis Enrique zwyciężali już z Barceloną i zdobywali tercet  - i w 2009 r., i w 2015 r. Natomiast, gdyby nie przegrał ani jednego meczu w lidze, to niebywałe by to było osiągnięcie.

Patrzymy więc na terminarz Barcelony:
- Leganes (dom),
- Valencia (dom),
- Celta (wyjazd),
- Deportivo (wyjazd),
- Real Madryt (dom),
- Villarreal (dom),
- Levante (wyjazd),
- Real Sociedad (dom).

Czy to się może udać?

Autor

Rafał Majchrzak

RMnaTT