ItalJANA #10 - Closing 2.0?

Mundialowa gorączka dosięgnęła nas wszystkich na całym świecie... WRÓĆ! We Włoszech każdy ma gdzieś to, że w Rosji grane są jakieś mistrzostwa, publiczna RAI nie transmituje meczów i inne media milczą. Nawet okładki gazet nie zawierają wielu informacji odnośnie samego turnieju, ewentualnie drobne wzmianki. Z tego tytułu tematem nr 1 w Italii jest Milan, który od miesiąca ma problemy z UEFA i na dodatek wychodzi na to, że pan Yonghong Li nie jest aż takim kasiarzem jakim się wydawało. W takiej sytuacji znalazł się nowy chętny na zakup tego zasłużonego klubu i już niedługo może dojść do Closingu 2.0 i zakończenia chińskiej ery w Milanie, która potrwała tylko rok.

Na swój sposób szkoda mi jest Pana Li, całej jego rodziny. Chciał mieć wielki klub, został zrobiony w konia przez kolegów i na koniec zamiast być kimś, będzie miał worek pieniędzy za sprzedanie udziałów w klubie. Nie bez powodu od roku działy się cyrki we włoskich mediach czy w Timesie, o tym że majątek Pana Li to jedna wielka fikcja, a płynność finansowa jest tylko jak sobie narysują. Ciężko było w to uwierzyć biorąc pod uwagę fakt, jak prawnicy zbadali Yonghonga Li i przez ile procedur musiała przejść ta transakcja, żeby doszła do skutku. Sprzedaż Milanu to jest temat na pracę doktorską, żeby krok po kroku opisać cały proces. To doktorat nie jest, więc przyjrzymy się co ta zmiana może przynieść w całości.

Państwo Ricketts

Wokół Milanu od dłuższego czasu panuje konkretny gnój związany z problemami finansowymi Pana Chińczyka. Dziś miało dojść do przelewu na budżet klubu, ale prezes odwalił cyrk. Sytuację opisał portal acmilan.com.pl:

Jak informują włoskie media, na czele z MilanNews i SkySport, Yonghong Li nie przelał wymaganych 32 milionów euro, które miały posłużyć, jako podwyższenie kapitału zakładowego klubu. Dokładnie o godzinie 17 minął termin na wykonanie transferu środków. Teraz Marco Fassone musi wystosować list do funduszu Elliott, by to on dokonał przelewu. Jeśli do tego dojdzie, wówczas Yonghong Li będzie zobligowany do 10 lipca zwrócić wspomnianą kwotę amerykanom pod rygorem przejęcie klubu przez fundusz. Jednak, jak zauważa Peppe Di Stefano ze Sky, sytuacja jest bardzo złożona. Otóż istnieje prawdopodobieństwo, że niewywiązanie się przez Li z podniesienia kapitału to efekt nadchodzącej finalizacji sprzedaży części udziałów, choć mówi się także o całości, nowemu inwestorowi. Wówczas to on miałby spłacić zobowiązania wobec funduszu Elliott.

Nowy inwestor. Zaczęło to brzmieć dosyć tajemniczo, bo wymieniano kogoś kto mógłby objąć pakiet mniejszościowy, żeby uratować finanse w oczach UEFA i potem ewentualnie przejąć wszystko. Mówiło się o szejkach i petrodolarach (Donnarumma by pokochał na miejscu), tajemniczy Malezyjczyk, a do plotek brakowało jeszcze Księcia Mokebe prosto z Senegalu, żywcem zdjęty z tego co chciał kupić Koronę Kielce. Plotkom nie było końca i o ile z rana 22 czerwca 2018 humory Milanistom nie dopisywały z powodu bomby, bo nikt nie chce, żeby klub był przejęty przez Elliott. Dopiero gdzieś koło meczu Nigerii z Islandią gruchnęła informacja, z oficjalnym komunikatem pewnej amerykańskiej rodzinki, która jest zainteresowana kupnem Milanu. Państwo Rickett badają właśnie finanse klubu i istnieje prawdopodobieństwo, że za tydzień Milan zakończy "chińską epokę" i w biurach przy via Aldo Rossi 8 w Mediolanie będzie spokojniej.

Kim właściwie jest ta "Wesoła Rodzinka"? Z tego co wszyscy ustalili, Rickettowie to rodzina, która mieści się w TOP 70 w rankingu bogaczy w Stanach Zjednoczonych. Obecnie są właścicielami Chicago Cubs, czyli drużynie, która gra w Major League Baseball, co ciekawe odkąd oni są właścicielami, to z sukcesami. Zwłaszcza, że przed laty z tego co wskazują suche fakty nie była to ścisła czołówka w baseballu, bo jak sami mówią, "tylko długoterminowe inwestycje są w stanie przynieść sukces". Tytuł mistrzowski w 2016 roku to nie jest przypadek. Często jest tak, że mając właściciela z Ameryki można się srogo przeliczyć, tak jak mają kibice Arsenalu ze Stanleyem Kroenke, który ma ich gdzieś, bo traktuje klub jako maszynkę do robienia pieniędzy i nawet się z tym nie kryje. Podobną łatkę dostał James Palotta z Romy, który akurat zaczął się interesować losem drużyny z Rzymu.

Biurokracja

Problemem włoskiej piłki bardzo często jest infrastruktura. Niech świadczy o tym fakt, że tylko trzy kluby mają stadion na własność, a niektóre ośrodki treningowe (Napoli) zakrawają o kpinę. W takim wypadku kluby zaczynają powoli odkładać kasę, żeby zrobić coś własnego i tak pomyślała np. Roma, która od dawna snuje plany budowy stadionu w Tor di Valle w Rzymie. I wszystko niby spoko, bo działka kupiona i wystarczy tylko zacząć budować. Problem polega na tym, że często do głosu dochodzi uwielbiana przez wszystkich biurokracja, która jak to ma w zwyczaju utrudnia wszystkim naokoło życie. W takim Rzymie jest to problemem, bo po pierwsze radni mogą nie chcieć takiego rozwiązania, bo np. kibicują Lazio i nie widzi im się takie rozwiązanie. To może brzmieć w sposób przerysowany, ale skoro mówimy o Włoszech to tam takie praktyki mogą mieć miejsce. Ponadto Włosi są bardzo dumni i nie za bardzo mogą chcieć, żeby do ich kraju docierały wpływy amerykańskie. Do czego zmierzam? Zmierzam do tego, że nawet jeśli Amerykanie wjadą do Milanu na pełnej to mogą się przeliczyć, ponieważ każdy będzie chciał im podrzucać kłody pod nogi, byle tylko utrudnić inwestowanie, które jest tam potrzebne. W takiej sytuacji władze miasta Mediolanu mogą być mało przychylne na budowę np. nowego stadionu, o którym przebąkiwało się już jakiś czas. Ba! Biorąc pod uwagę doniesienia z 2015 roku, to teraz w tym momencie do użytku powinien być oddany nowy stadion, ale jak wiadomo najpierw się wycofał Berlusconi, a teraz przyszłość jest niejasna. Nawet gdyby do czegoś takiego doszło, to jak widać na przykładzie Romy, może być wiele utrudnień z tym związanych. A o planach budowy cały czas się przebąkuje.

Co to oznacza?

Rodzina Ricketts w momencie przejęcia AC Milanu od razu da wiarygodność klubowi w oczach UEFA, która to jest na Milan cięta i szuka tylko sposobu na ukaranie Rossonerich dla przykładu, że takie praktyki nie mogą mieć miejsca, w zamian dając działać takim tworom jak Manchester City i PSG, bez konsekwencji. To jest najważniejsze na ten moment, by nie dać wykopać się z pucharów. Nawet jeśli Milan w Lidze Europy nie ma szans na zwycięstwo, to ci zawodnicy muszą ograć się na poziomie co najmniej tych rozgrywek, by wiedzieć z czym to się je. Przybycie rodziny ze Stanów może oznaczać również przetasowania w zarządzie klubowym i co za tym idzie istnieje szansa, że panowie Fassone i Mirabelli pożegnają się ze stanowiskami w Milanie. Szkoda, bo dało się ich polubić mimo tego, że część roboty spartolili w sposób koncertowy, a próżno szukać na szybko nowych twarzy na rynku, ale znając życie Rickettsowie mają już plan działania. Najważniejsze jest to, żeby do połowy sierpnia jako tako dokonać kosmetycznych zmian w składzie, pozbyć się szrotu i ściągnąć kogoś kto jest w stanie dać Milanowi jakość piłkarską, która realnie pozwoliłaby na walkę o TOP 4 i upragnioną Ligę Mistrzów. Bo to jest jedyne co najbardziej interesuje kibiców, którzy mają dość robienia gnoju wokół klubu i z niecierpliwością czekają na rozpoczęcie nowego sezonu.

Autor

Janek Rusinek

JanRusinek7