To przepraszam państwa #31 - Nie Niemiec, nie Turek, a przede wszystkim człowiek

Okres pomundialowy zwykle cechuje się pożegnaniami. Kilku selekcjonerów oczywiście musi rozstać się z federacjami z racji tego, że nie podołali zadaniu i nie udało im się osiągnąć założonych celów. Z reprezentacjami żegnają się również piłkarze. Większość z nich wiesza kadrowe buty na kołki ze względu na wiek. Ci piłkarze mają świadomość, że nie będą już w stanie łączyć obowiązków reprezentacyjnych z klubowymi. Są też oczywiście takie przypadki, w których zawodnicy zwyczajnie obrażają się na swoje kadry. Tak zrobił przed Mistrzostwami chociażby Sandro Wagner, który z ogromnym bólem serca przyjął wieść o tym, że nie został powołany. Niemiec uznał to za ogromną niesprawiedliwość i kazał się nie zapraszać na kadrę w przyszłości. Inni, tutaj mówię o tobie, Lionelu Messi, nie radzą sobie z presją i decydują się na odciążenie siebie samych, poprzez odejście z reprezentacji. Akurat Argentyńczyk szybko wrócił do kadry, ale powody jego chwilowej rezygnacji były właśnie takie. Na reprezentację, a może nawet na cały kraj obraził się również Mesut Ozil, aczkolwiek sprawa w jego przypadku jest dużo bardziej pogmatwana, ponieważ nie zahacza tylko o jego osobiste ego, a również o politykę i rasizm. W Niemczech wybuchła na ten temat spora dyskusja, która sprowadza się w zasadzie do pacyfikowania jakichkolwiek argumentów Ozila. Może jestem pojedynczym Polakiem i trochę dziwne będzie, jeśli zacznę bronić Niemca tureckiego pochodzenia, który na dodatek gra w klubie, z którego bezwzględnie szydzę, ale tak właśnie zrobię. Ozil absolutnie nie zasłużył sobie na takie traktowanie i już tłumaczę dlaczego.

Najpierw jednak przybliżę całą sytuację. Jakiś czas temu, Mesut Ozil i Ilkay Gundogan zrobili sobie zdjęcia prezydentem Turcji, Recepem Erdoganem. Te fotki wzbudziły kontrowersję z kilku powodów. Po pierwsze, po co Niemcy mieliby sobie robić zdjęcia  z przywódcą innego kraju? Czyżby czuli bardziej przynależność do tamtej narodowości? Oczywiście momentalnie zaczęto oskarżać obu piłkarzy o to, że tak naprawdę czują się Turkami, a w reprezentacji Niemiec grają tylko dlatego, że jest znacznie lepsza, a oni są klasowymi zawodnikami. Po drugie, robienie sobie zdjęcia z kimś jest raczej przyjacielskim gestem. Niemieckie media uznały więc, że obaj zawodnicy popierają dyktatorskie zapędy Erdogana i fakt, że zrobił z Turcji kraj, w którym wolność słowa nie istnieje. 

Przez długi czas Ozil nie zaprzątał sobie umysłu tymi komentarzami i starał się skupić wyłącznie na Mundialu. Mistrzostwa Świata okazały się jednak kompletnym blamażem, przez co krytyka się nasiliła. Ozila przestano traktować jako rodaka, a zaczęto uznawać za imigranta. Sam piłkarz nie mógł już tego znieść i wydał oficjalne oświadczenie zarówno w sprawie wcześniej zrobionego zdjęcia, jak i Mundialu oraz swojej przyszłości.

Pomocnik wytłumaczył, że robiąc zdjęcie z Erdoganem chciał oddać szacunek krajowi, z którego pochodzą jego rodzice. Podkreślił jednak, że urodził się w Niemczech, tam też edukował i wychowywał, co czyni go Niemcem. Jednocześnie zapowiedział, że rezygnuje z gry dla kraju właśnie z powodu ogromnej nagonki na jego osobę. Stwierdził, że media próbowały obrócić cały naród przeciwko niemu, a winę za słaby Mundial zrzucono bezpośrednio na niego, a nie cały zespół. Skrytykował też szefa niemieckiej federacji, zarzucając mu, że ten traktuje go jako Niemca, kiedy wygrywają, ale już jako Turka, kiedy przegrywają. Media, które już przecież wcześniej nie zostawiały na nim suchej nitki, stwierdziły, że Ozil robi z siebie ofiarę, zamiast wziąć odpowiedzialność za słabe występy.

Sytuacja została zobrazowana, dlatego mam nadzieję, że większość z was ma już swoją opinię na ten temat. Teraz ja spokojnie mogę przedstawić swoją. Strasznie mi szkoda Ozila, ponieważ uwikłał się w konflikt, którego nie może wygrać, ponieważ jest sam przeciwko mediom, które w końcu kontrolują opinię społeczną. To, jak ludzie zrozumieją cała sytuację zależy od tego, jak przedstawią ją gazety i portale. A one robią to tak, by Ozila zmieszać z błotem. Uważam, że piłkarzy nie powinno rozliczać się za ich poglądy polityczne. Jeśli pomocnikowi imponuje to, w jaki sposób Erdogan rządzi Turcją to spoko, czemu gryzie to kogoś w tak tolerancyjnym kraju, jak Niemcy? Skoro macie wolność słowa, to niech on może powiedzieć, że prezydent Turcji jest w porządku. Co innego byłoby gdyby Ozil wyraźnie przyznał, że czuje się bardziej Turkiem, a nie Niemcem, czego przecież nie zrobił. Nie zanegował swojego patriotyzmu, a jedynie podkreślił swoją wielonarodowść, która w końcu na Zachodzie jest tak bardzo podziwiana. W Polsce by to nie przeszło, ale Niemcy wykazują się skrajną hipokryzją potępiając takie zachowanie. Pochwalając inne, znacznie bardziej skrajne poglądy i działania, nie powinni oni oburzać się, że ich rodak tureckiego pochodzenia zrobił sobie zdjęcie z prezydentem kraju jego rodziców.

Najgorsze jest jednak to, że połączono politykę ze sportem, czyli dwie dziedziny, których nie powinno się ze sobą mieszać. Występ Ozila oceniono tylko i wyłącznie przez pryzmat zrobionego z Erdoganem zdjęcia, a nie na podstawie tego, jak grał. Gdyby tak było, w mediach po uszach oberwaliby wszyscy w takim samym wymiarze. Każdy z dwudziestu trzech piłkarzy i selekcjoner musieliby odcierpieć swoje. Tymczasem poza kilkoma słabymi ocenami reszta nie dowiedziała się o sobie niczego obraźliwego, a Ozil musiał się nieźle nasłuchać.

Właśnie dlatego współczuję Mesutowi i jednocześnie gratuluję decyzji. Bez względu na to, jak gra czy z kim robi sobie zdjęcie, powinien zasługiwać na podstawową dawkę szacunku, której teraz wszyscy w Niemczech mu odmawiają. Zasłanianie pobudek politycznych jego miernym występem czysto sportowym jest żałosne, bo wszyscy dobrze widzimy, że nie o to chodzi. Momentalne zapomnienie o tym, ile razy Ozil ratował Niemcom tyłki i ile sukcesów im zapewnił, jest zachowaniem poniżej krytyki, którego niemieckie media i związek powinny się wstydzić dużo bardziej niż blamażu na Mistrzostwach Świata.  Rozumiem, że po takim turnieju nie można go traktować jako bohatera narodowego i piłkarza światowej klasy, ale na miano człowieka wartego własnej godności już sobie zasłużył.

Autor

Michał Fitz

michafitz