Naprawdę, jaka jesteś nie wie nikt… Sevillo.  Bogusław Mec zaśpiewałby tak o „Sevillistas”. Żeby przejść do analizy drużyny, muszę najpierw wrócić myślami do pierwszej połowy 2018 roku.

***

Spójrzcie np. na taki mecz z niedalekiej przeszłości. Manchester United, 1/8 finału, rewanż w Lidze Mistrzów. Umówmy się – przed rewanżem mało kto dawał Sevilli szanse. Nawet pomimo lepszej gry na Pizjuan w pierwszym meczu, pomimo remisu 0:0.
Ale też każdy wiedział, że Manchester United ma po prostu lepszych piłkarzy i dlatego to wygra. Nie wygrał. Ben Yedder miał swój dzień i pogrążył kolejny angielski klub (wcześniej zrobił to z Liverpoolem). Ale to tylko zamazało przekaz, Sevilla tak naprawdę miała swoje problemy.

Wypada zadać pytanie – czy po Monchim Sevilla jest klubem bez godności?

Tych lat nie odda nikt – śpiewała Irena Santor. Taka jest prawda… wyrwa po Monchim nie została zapełniona. Sevilla nie jest dobra, naprawdę.
Nawet pamiętam starą rozmowę w Radiu UKSW. Mikołaj Krzywkowski, Jan Rusinek oraz nasz gość, Piotr Koźmiński z „Super Expressu” – każdy nie dawał szans Sevilli z MU. Sevilla nigdy nie przeszła 1/8 finału, nigdy nie wygrała na angielskiej ziemi (choć dzisiaj bramkowy remis mógł dać jej awans). Jose Mourinho – 8 meczów z Sevillą, 7 wygranych, 1 porażka. Man. United w tym sezonie na Old Trafford dał się pokonać tylko Manchesterowi City.

O czym to świadczy? Że obniżyliśmy oczekiwania względem niej. Dlaczego? Bo mamy swoje powody. I odejście Monchiego jest jednym z tych powodów. Polityka transferowa Sevilli i kształt jej kadry nie powala.

Czas zatem na kolejne pytanie – dlaczego trzeba było powiedzieć „nie” AFA i zatrzymać Sampaoliego?

Jak powiedział nam podczas tej samej rozmowy w Radio UKSW Piotr Koźmiński, Sevilla na podobnym etapie sezonu 2016/17 (był to marzec) miała o SZEŚĆ PORAŻEK MNIEJ. SZEŚĆ! Grała 6 razy przeciw TOP4 w Hiszpanii – nie wygrała ani razu.
Tymczasem wcześniejszy projekt Jorge Sampaoliego miał podstawy, był wielokrotnie dowodem na to, że teoretycznie mniejszy może. Jego drużyna bywała w tabeli na drugim i trzecim miejscu. Pamiętajmy, Andaluzja rzadko wbija się między Real i Barcelonę, bardziej doświadczeni przypomną sobie właśnie Kowalczyka i jego świetny sezon na Benito Villamarin. Ale to oczywiście jest inna część Sewilli… o której opowiemy później.
Następca wyglądał jednak dobrze.

Eduardo Berizzo

W lidze można było wiele uratować, Sevilla awansowała z grupy Ligi Mistrzów, do której się wpierw dostała bardzo zasłużenie. Berrizzo zrobił swoje. Niemniej… miał też problemy. Rak – diagnoza negatywna dla każdego z nas, wiadomo, że wyobrażamy sobie, jakbyśmy zareagowali.

Zaczęła się jednak zapaść, w niczym nie przypominało tej Sevilli, która potrafiła odrobić 0:3 z Liverpoolem i wyjść na 3:3.

Więc, cóż trzeba zrobić? Sięgnąć po cyrulika sewilskiego. Nie, nie po płytę z operą, tylko po prawdziwego lekarza, który znajdzie problem w ekipie „Sevillistas”. Tyle że zamiast w Princeton-Plainsboro, zajrzano chyba do powiatowego szpitala w Krośnie Odrzańskim.

Vincenzo Montella

Ilekroć to nazwisko słyszy Janek Rusinek, to włącza mu się tryb „agresor”. On jest jeszcze w miarę na świeżo po tym, jak ten trener prowadził Milan. Ciągle uważa razem z red. Mikołajem Krzywkowskim, że to nie jest trener, który byłby w stanie dobrze poprowadzić klub z topu.

Ale przed chwilą mówiłeś, że Sevilla nie jest topowym klubem!

No tak, nie odwołuję tego. Ale fakt jest taki, że może to wynika z tego, że dlatego nie może wrócić na top, bo jego trenerem jest Montella.
Jak przeanalizowaliśmy to w gronie redaktorów Radia UKSW, to wyszło jedno – świetny stint w Fiorentinie, ostatecznie zły w Milanie (mimo wprowadzenia Rossonerich do eliminacji europejskich pucharów) i bardzo dziwny, wręcz słaby w Sevilli. Jak podkreślił wspomniany kolega Rusinek, tylko w Pucharze Króla jest to godnie prezentująca się drużyna (ale pewnie dlatego, że inne zespoły poważniej traktują np. Ligę Mistrzów).

Prezes

Podjął on tylko jedną bardzo dobrą decyzję po odejściu Emery’ego – zatrudnienie Sampaoliego.
Ale nawet prezes SFC nie był w stanie zatrzymać Monchiego. Marka pana dyrektora była na tyle mocna, że poszedł ją budować gdzieś indziej. Jego nowy dokonał niemożliwego – był o krok od finału Ligi Mistrzów. Zobaczcie, jaką siłą był obecny dyrektor sportowy Romy, a dawniej – klubu z Pizjuan.

Znacie nazwisko prezesa Sevilli? Wiecie, jak się ten koleś nazywa - zapytałby Jakub Dębski.
Teraz poznacie, bo je Wam wyjawię – Jose Castro Carmona. Ale czy jest to ktoś liczący się? Nie, działa sobie na dalszym planie, stroni on od mediów.

Po Monchim i Emerym skończyła się era zdobywania trofeów w Sevilli, więc nazwiska ludzi „z zarzondu” (pisownia specjalnie z błędami) znów wróciły, bo przecież zawsze potrzebny jest kibicom jakiś wróg – bez tego żyć nie umieją.

Niemniej, prezes, zamiast powierzyć na spokojnie to wszystko w ręce świetnego trenera – bo takim Sampaoli jest – dalej uprawia sport, którym jest szukanie po omacku dawnej potęgi. Umówmy się, w warunkach Sevilli zdobywanie rokrocznie pucharu Ligi Europy/Pucharu UEFA  było szczytem sportowego rozwoju.
Pozbywanie się ludzi, którzy przez lata dawali dużo dobrego w Andaluzji jest mało racjonalne. Można tylko pytać, u kogo Sevilla siedzi w kieszeni, że tak się osłabia?

Kadra

Popatrzmy na nazwiska, które wyfrunęły z Sevilli przez te lata, a stanowiły o jej sile – licząc od sezonu 2013/14: Ivan Rakitić, Carlos Bacca, Vitolo, Aleix Vidal, Grzegorz Krychowiak… to byli wielcy piłkarze w warunkach Sevilli.

Skład z dzisiaj: kto dziś jest gwiazdą najstarszego hiszpańskiego klubu utożsamianego z piłką nożną?

Luis Muriel? OK, jestem w stanie się zgodzić. Jesus Navas? Kiedyś. Ale poza tym, Simon Kjaer, Daniel Carrico, Ben Yedder i Ever Banega. Vidal powrócił, a z Milanu wypożyczono Andre Silvę. Kadra nie powala na kolana, chociaż nie jest też znowu słabo.

Pierwszym sukcesem będzie uświadomienie, że przegrywanie z Eibar 1:5 nie jest dobrą rzeczą. Nie da się tego wytłumaczyć. Sevilla na wyjazdach grała często słabo. Ale dzisiaj nawet Pizjuan, które było często twierdzą… nawet tam Betis wbił znienawidzonemu rywalowi 5 goli. Potem przyjechało też Atletico i zrobiło to samo – też 5 goli wbitych przez „Los Colchoneros”.
Potem w najbardziej kluczowym meczu dla pozycji w lidze… co robi Sevilla? Oczywiście, że przegrywa. Do tego nie można teraz dopuścić.

Trochę szkoda – Sevilla po wygraniu tych pucharów Ligi Europy zyskała moją sympatię, której korzeni doszukiwać się można w Pucharach UEFA z lat 2006 i 2007 roku. Każdy z nas płakał razem z kibicami z Andaluzji, gdy przedwcześnie z tego świata odszedł Antonio Puerta. Każdy z nas śledził poczynania Ivicy Dragutinovicia, Andresa Palopa, Luis Fabiano, młodego Sergio Ramosa, albo uważał za swojego idola Malijczyka – Frederika Kanoute.
Zespół, który ma najpiękniejszy hymn klubowy na świecie jest na mieliźnie. Kiedy obudzi się z letargu? Sam chciałbym to wiedzieć.