Kogo powołać, Panie Jurku? Podpowiadamy...

W poniedziałek wszystko będzie jasne – pierwsze powołania do reprezentacji wyśle selekcjoner Jerzy Brzęczek. Wśród nazwisk, które zawiodły nas na mundialu z pewnością zabraknie kilku, którzy odpadną z powodu słabej formy sportowej, wykluczeń, albo po prostu z uwagi na rezygnację z gry w barwach reprezentacji (jak Łukasz Piszczek). Mecze z Włochami i Irlandią będą pierwszym sprawdzianem nowego trenera, ale także okazją do zaprezentowania się przyzwoicie w nowym rozdaniu. Wiadomo, kto jest pewniakiem, ale kilka nazwisk możemy panu selekcjonerowi zaproponować. Tak od serca…

Mateusz Klich

Wybór, który absolutnie nie podlega dyskusji - opisywał to już chociażby TUTAJ Michał Fitz.

Mateusz Klich szedł do Leeds i wszyscy dookoła pukali się w czoło. Wydawało się, że Holandia jest miejscem, z którego nigdy nie powinien się ruszać. Ale on szukał kolejnych wyzwań. Co się zmieniło na Elland Road? Mianowicie przyszedł Marcelo Bielsa, który stawia wciąż na Polaka, a ten odwdzięcza mu się bardzo dobrą dyspozycją.

Wiele akcji bramkowych półfinalisty Ligi Mistrzów z 2001 roku zaczyna się od Klicha lub też sam Mateusz uczestniczy w nich. Od początku sezonu Championship (rozegrano już 5 spotkań) Leeds gra świetnie, lideruje tabeli (ma tyle samo punktów co Middlesbrough), a drużyna strzeliła aż 14 goli. Klich strzelił aż 3 z nich i asystował przy jednym z trafień. To naprawdę wiele, by przypomnieć o sobie.

Pamiętajmy, tarnowianin naprawdę wie, co to znaczy gra w piłkę. Ma ten zmysł, który imponował kiedyś Waldemarowi Fornalikowi. I tylko on rozumiał się kapitalnie z Piotrkiem Zielińskim…

Zresztą, spójrzcie na tego gola z meczu z Norwich. To jest człowiek, który nie idzie na tzw. "pałę". Zostaje z tyłu, czeka na ewentualną drugą piłkę. WIDZI.

Mateusz Klich v Norwich #LUFC pic.twitter.com/Gk0cGe57Ca

— #WALMOT (@WALM0T33) 25 de agosto de 2018

Radosław Murawski

To jest wybór, który wielokrotnie padał ze strony Mateusza Borka. Pan redaktor często powtarzał „Nie sprawdzamy tego Palermo”. Jednak nie należy ignorować faktu, że były gracz Piasta Gliwice znalazł chyba swoje miejsce na Ziemi. Ponad 2500 minut w poprzednim sezonie robi wrażenie. Niedawno Murawski zagrał także dwa spotkania w Pucharze Włoch, a w sobotę wyszedł w pierwszym składzie podczas inauguracji Serie B w meczu z Salernitaną.
Już w Piaście Gliwice pokazywał, że należałoby go sprawdzić. Nasz środek pola ma tylko pozorny kłopot bogactwa. A mogę na przykład założyć się, że np. Jacek Góralski jest uboższy piłkarsko od Murawskiego.

Mariusz Stępiński

Mariusz to dziwny przypadek. W Widzewie już mówiono, że to wielki talent, pomimo tego, że jego rywale z roczników rok wyższych lub tego samego co on (1995) nie sądzili, że kariera nabierze aż takiego tempa. Z Łodzi poszedł do Norymbegi, by tam się odbić, wrócić do Wisły Kraków, następnie przejść do Ruchu, znów zostać gwiazdą ligi, przejść do Nantes, nawet nieźle zacząć, zaaklimatyzować się błyskawicznie, by w końcu jednak spaść w hierarchii i osiedlić się w Weronie, w drużynie Chievo.

Jakkolwiek to zabrzmi – Stępiński ewoluował z chłopaka, który nie mógł grać z reklamą Harnasia w Widzewie, bo był niepełnoletni w człowieka, który strzela naprawdę wielkim drużynom i który ma całkiem spore zaufanie trenera Chievo.
Trafiał przeciwko Olympique Marsylia (grając w Nantes), a we Włoszech ukłuł już Inter, Milan, Napoli, a ostatnio Juventus.

Zdecydowanie wróci na radar, a może nawet przywitamy go na zgrupowaniu wrześniowym.

Paweł Olkowski

„Nawet Paweł Zarzeczny ma lepszy timing od Olkowskiego” – taki prześmiewczy komentarz pojawił się podczas meczu Polska – Irlandia w 2015 roku, tego, który dał nam awans na EURO 2016.
Losy byłego gracza Górnika Zabrze układały się różnie. Miał wracać do Polski, a jednak ostatecznie pozostał najpierw w Niemczech, a później powędrował do Anglii, gdy pojawiła się oferta z Boltonu. Ta drużyna spadła z Premier League w sezonie 2011/12 i na razie nie ma widoków na to, że powróci z łatwością.
Olkowski, który fizycznie w Ekstraklasie zawsze był jednym z lepiej wydolnych piłkarzy, który w Niemczech często nadrabiał właśnie swoją wytrzymałością (czym przykrywał resztę wad)… on też wstrzelił się bardzo dobrze w ten zespół. Stan na 24 sierpnia jest taki, że zagrał on pełne 4 mecze ligowe – równe 360 minut.

Budujące.

Maciej Wilusz

Biorąc pod uwagę, jakie problemy mamy ze znalezieniem partnera dla Kamila Glika, musimy kogoś zaproponować. Popatrzmy przecież:
- Michał Pazdan (Sa Pinto sadza go na ławce w spotkaniu z Sosnowcem),
- Jan Bednarek (nie łapie się do składu Southampton),
- Thiago Cionek (Senegal podsumował jego przydatność jako reprezentanta Polski),
- Marcin Kamiński (dopiero co przeszedł do Fortuny Duesseldorf).

Artura Jędrzejczyka nie traktujemy jako kandydata na środek obrony, bowiem w Legii gra od momentu powrotu na boku. Gdy wystawiano go na pozycji stopera, zawodził na całej linii. W kadrze zresztą też to wyglądało niedobrze – trzeba przypomnieć sobie debiut trenera Nawałki ze Słowacją.

To jest szansa dla NIEGO – Maciej Wilusz od wielu miesięcy jest podstawowym graczem FK Rostow i czeka tylko na telefon od selekcjonera. Lepszej szansy na powrót do kadry nie będzie. A zasługuje.

Waldemar Sobota

Takich problemów jak Polska na skrzydłach nie mieli nawet Anglicy przy wydostawaniu się spod Dunkierki. Leżymy w tej formacji dokładnie i totalnie.
Jeszcze może się okazać, że szybki i zwinny Waldemar Sobota, który także zniknął nam z radarów, będzie rozpatrywany jako kandydat do gry. Choćby miał tylko zagrać w Irlandią we Wrocławiu (zna ten stadion, zna Śląsk), to i tak będzie lepszym wyborem niż Bartosz Kapustka lub Przemysław Frankowski.

Sobota zagrał do tej pory 103 minuty w 2. Bundeslidze oraz 75 minut w Pucharze Niemiec. Niemniej, stał się stałym punktem drużyny FC St. Pauli.

Paweł Wszołek

Kiedy przypomnę sobie, że Paweł Wszołek również rozegrał ponad 2500 minut w poprzednim sezonie, a w jego miejsce w kadrze Polski znalazł się Sławomir „Numer Funfcechn” Peszko, to zalewa mnie krew.

Odnalezienie się w Championship nie jest łatwą rzeczą, ale ten sezon pokazuje, że nie ma rzeczy niemożliwych. 159 minut rozegrane na froncie zaplecza Premier League oraz EFL Cup na początku sezonu  może nie jest powalające na kolana, ale daje odpowiedź, że Paweł na razie ma optymalną sytuację. I na pewno gra więcej niż Kamil Grosicki i Jakub Błaszczykowski.

Pamiętajmy, mówimy tylko o wyjazdowym meczu z Włochami w Lidze Narodów i towarzyskim starciu z Irlandią. Atuty Wszołka nie mogą pozostać obojętne selekcjonerowi, choćby nawet w dłuższej perspektywie czasu.

Arkadiusz Reca

Reca stał się najdrożej sprzedanym przez Wisłę Płock piłkarzem w historii klubu. Ponad 4 miliony euro to bardzo pokaźna cena, a w dodatku Atalanta może naprawdę wychować i okrzesać nam lewego obrońcę z prawdziwego zdarzenia. Co prawda, nie można ignorować tego, że Arek nie umie mówić po angielsku, co utrudnia mu egzystencję w klubie, jednak ma umiejętności piłkarskie na miarę klubu z Bergamo. Ale bez porozumienia z drużyną i trenerem… będzie ciężko.

Póki co, rozegrał jeden mecz w kwalifikacjach Ligi Europy. Nie jest to wybitny wynik, pewnie powołanie tym razem przejdzie koło nosa, ale na radarze pozostanie. Ciężka praca przed nim, przypomnijcie sobie, ile czasu czekał i harował Paweł Jaroszyński.

Wiemy doskonale jednak, że Brzęczek o Recy nie zapomni.

Igor Lewczuk

To jest ogromna niespodzianka – poprzedni sezon Igor musi wyrzucić z pamięci, bo nie odegrał w nim żadnej ważnej roli, szczególnie w drugim etapie. Tymczasem, Gustavo Poyet, a później tymczasowy trener, Eric Bedouet, a za chwilę pewnie Thierry Henry… wybory dwóch pierwszych z nich zawierają nazwisko Lewczuka. Były gracz Legii występuje na prawej stronie defensywy, czyli na pozycji, którą okupował, grając w Zawiszy i Ruchu Chorzów. Fakt, że ma już 33 lata nie jest jego korzyścią, ale nigdy nie wątpiliśmy w profesjonalizm Lewczuka.

Wobec problemów ze środkiem obrony, mógłby być kandydatem do powrotu do reprezentacji. Tutaj istotnie jednak ryzyko jest podobne jak u Artura Jędrzejczyka - nienaturalną będzie znów zmiana pozycji.

Damian Szymański i Taras Romanczuk

Połączyłem ich w jeden punkt, gdyż są to wybory dotyczące środka pola i jedyni kandydaci z polskiej Ekstraklasy, którzy mogą się nadawać do gry. Taras Romanczuk spadł z tzw. rowerka w maju, gdy Adam Nawałka pominął go przy wyborze kadry na mundial. Teraz jednak w Jagiellonii znów pracuje on solidnie i na tyle dobrze, że jest gwiazdą drużyny.
Damiana Szymańskiego Jerzy Brzęczek zna z Płocka, to człowiek, który dał odpowiedni spokój i walnie przyczynił się do sukcesu, jakim było piąte miejsce Wisły na koniec poprzedniego sezonu naszej ligi.

Jeśli przypomnicie sobie drogę Jacka Góralskiego, to on również trafił do Ekstraklasy… z Wisły Płock. Nie został z nią, bowiem przechwyciła go Jagiellonia, ale można zgadywać, że Szymański za jakiś czas może podąży jego drogą. Dużo lepiej prezentuje się właśnie on, a nie Dominik Furman. Imponuje u niego pewność siebie w poczynaniach na boisku, którą przecież zatraca nieraz nawet Karol Linetty (po którym tyle zawsze sobie obiecujemy)…

Nie zapominamy o Krzysztofie Piątku, Damianie Kądziorze i Rafale Kurzawie. Obserwujemy także innych Polaków we Włoszech - Michał Marcjanik oraz Bartosz Salamon również będą chcieli grać w swoich klubach.

Zabawę skończy jednak selekcjoner już w poniedziałek! Póki co, czekamy!

Autor

Rafał Majchrzak

RMnaTT