Śmierć w Rzymie... Tłusty Czwartek #7

Wracając do domu obiecywałem sobie: ,,Nie dotknę dzisiejszej nocy klawiatury, nie będę pisać tekstu na gorąco“ – i co? I takiego wała – musiałem, po prostu musiałem. Te dwa dni z Ligą Mistrzów to był istny RollerCoaster, którym można by obdzielić całą fazę grupową Ligi Mistrzów.  Ale od początku.

Gwizdek sędziego, lecimy z rewanżem w Rzymie. Na usta ciśnie się: ,,MAM NOWY ZAJEBISTY FILM. Śmierć w Rzymie, nieźle brzmi, co?“ Pada bramka na 1:0 – nerwowe łapanie się za rozmyty tatuaż z chipsów, chwila nieuwagi i 2:0... ,,spokojnie, zaraz się rozkręci – szafa gra“... I wreszcie jeb – 3:0 i poszła wiązanka: "Masz Gryzonia, który wygląda jak jamnik, nie robisz zmian jak pierdolony Smuda, zachwycasz się panem Kunta Kinte (Umtiti), marnujesz mojemu Bartomeu pieniądze na Dembele i Coutinho, a na koniec przegrywasz nam wygrany dwumecz? I Ty chcesz, żebyśmy wygrali Ligę Mistrzów? Po tym co tu zobaczyłem nie wiem czy chciałbym wygrać z Tobą Puchar Tymbarku!" Nie to nie była komedia – to był horror w dwóch aktach – akcie nędzy i rozpaczy.

Dokładnie tydzień temu w swoim ostatnim felietonie poświęconym Ronaldo (TUTAJ) nadmieniłem, że możliwe, iż będzie okazja skrobnąć coś o Barcelonie za tydzień. Szczerze? W najczarniejszych snach nie przypuszczałem, że napiszę o tym w takich okolicznościach. Wylała się Barcelona, prawie wylał się Real! Ale skupmy się na Dumie Katalonii, nie ma sensu zastanawiać się, co by było, GDYBY w przypadku Realu – awansowali to awansowali, na ciul drążyć. To, co tydzień temu było pewne i przesądzone, dziś okazało się przytulną strefą komfortu, z której piłkarze Barcelony dali się wyciągnąć jak dzieci – trzema potężnymi gongami. Przegrali oni w tak błahy i nieprzystojący tak wielkiej drużynie, jaką jest Barcelona, sposób, że to mi się po prostu, kurwa, w głowie nie mieści… Ale cóż – taka jest piłka. Trzeba się liczyć z tym, że frajerstwo jednych jest często szczęściem drugich. Dzisiaj już wiem, jak czuli się kibice Paryżan rok temu. Suma szczęścia zawsze równa się zero, rok temu skakałem z radości po cudownej Remontadzie, dzisiaj to ja obserwuję z ogromnym smutkiem, jak skaczą inni. Boli cholernie... Ale jeśli boli, to znaczy, że wciąż żyję.

Abstrahując od stylu, w jakim odpadliśmy i od tego, co piłkarze sobą reprezentowali na boisku – pewnie większość z Was zadaje sobie jedno, zajebiście, ale to zajebiście ważne pytanie: ,,Co z Valverde po tym sezonie?“ I powiem Wam szczerze – kompletnie nie mam pojęcia co z tym fantem zrobić. Możecie się ze mną zgodzić lub nie, ale fakty są takie, że jest to najmniej barcelońska Barcelona od dekady. ,,Można przegrać 3:0 jak Pep: atakując, z odwagą i wiarą w to, co się robi. Albo tak jak Valverde, cały mecz srając ze strachu. W Barcelonie można zginąć, ale musi to być śmierć w ataku, a nie takie gówno." - jest to idealne podsumowanie tego, co w Barcelonie uważa się za DNA drużyny. Można przegrać, oczywiście – ale na pewno nie byle jak, nie w taki sposób jak to miało miejsce w Rzymie.

Osobiście mam ogromny problem ze zdefiniowaniem Ernesto Valverde. Wiele mówiło się przed sezonem, że ma on DNA Barcelony, że rozumie filozofie gry Dumy Katalonii. Fakty są takie, że trzeci rok z rzędu odpadamy w ćwierćfinale Ligi Mistrzów, pierwszy raz od dawien dawna tracąc taką przewagę z pierwszego meczu. To nie jest ta Barcelona, w której się zakochałem. Po prostu. Daliśmy sobie wmówić, że jest to tryb ekonomiczny, że odpalą na koniec sezonu – to nieźle kurwa odpalili... siebie z rozgrywek. Iluzja... Blaugrana zawsze atakowała, walczyła, ryzykowała – za co wielokrotnie płaciła najwyższą cenę (całuski El Niño), ale miała wtedy charakter. Patrząc statystycznie to faktycznie tracimy teraz mniej goli, ale wylewanie się obrony za czasów Pepa było w pewien sposób wliczone w koszta ofensywnego sposobu gry. Dzisiaj mamy do czynienia z najbardziej nudną, wyrachowaną i monotonną Barceloną od niepamiętnych czasów. Nie chcę szukać przyczyn, analizować przekroju całego sezonu, bo nie mam na to ochoty, jest jeszcze coś do wygrania w tym sezonie i na tym należy się skupić. Porażka z Romą, a co za tym idzie – pożegnanie się z Champions League w tej fazie jest bolesne, ale nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem. Nawet, gdybyśmy cudem przeszli do tego półfinału – to bylibyśmy tam zdecydowanie najsłabszym zespołem i to jest fakt. Po prostu stało się nieuniknione. Szkoda tylko, że w takim stylu. Cóż – zdarza się.

Nawet jeśli, zakładając pesymistyczny scenariusz, zakończymy sezon bez ligi i pucharu (co też wciąż może się wydarzyć) – co dalej? Szukamy na siłę kolejnego człowieka z DNA Barcelony czy wreszcie zatrudniamy fachowca, który miał styczność z wielkimi piłkarzami i umie się z nimi obchodzić? Może jest to zbytnie wybieganie w przyszłość, bo Barcelona może też wygrać wszystko co pozostało i w pewien sposób uciszy hejterów. Ale czy zwycięstwo w La Liga i Copa del Rey jest tym o czym od 2015 roku marzą kibice Barcelony? Śmiem wątpić. Aczkolwiek – jeśli znów ma tu przyjść jakiś cudak Koeman czy inny Bakero na kiju, to już wolę, żeby Ernesto został na przyszły sezon. Po prostu. Zamiast znów szukać miodu w dupie, trzeba dać szansę na wyciągnięcie wniosków trenerowi – a nóż widelec może się uda w przyszłym sezonie. Może zabrakło mu po prostu doświadczenia? Może swoje frycowe musiał zebrać? W końcu nadal możliwe jest Invincibles Barcelony, które pewnie w jakiś sposób złagodziłoby poczucie niedosytu. Jednak z dwojga złego to chyba lepiej jest próbować udoskonalać coś, co było w miare znośne, niż dawać kolejnemu WIZJONEROWI wprowadzać "swoją wizję zupełnie nowej, odmienionej Barcelony". Bo ,,nowej“ nie znaczy ,,lepszej“.

Dwa akapity wyżej wtrąciłem słowo "iluzja" – nie przypadkowo ono się tam znalazło. Tak, drodzy cules – od pamiętnego łomotu w Superpucharze z Realem żyliśmy w iluzji – iluzji ekonomicznej, jadącej na 3 biegu Barcelony, która szczyt formy będzie mieć zapewne na przełomie kwietnia i maja. Boom kurwa, NIESPODZIANKA! Dziś wiemy już, że nie było to ładowanie akumulatorów na końcówkę sezonu, tylko zaciąganie ręcznego na równiutkiej i prostej drodze. Przy tych wszystkich rekordach, czystych kontach, przy tej całej propagandzie sukcesu – wszyscy zapomnieli, że jedynym naprawdę świetnym spotkaniem Barcelony w tym sezonie (liczącym około 50 meczów) było El Clasico z Realem na Bernabeu. To śmieszne, że taki zespół jak Duma Katalonii rozgrywa w całej kampanii tylko jeden koncertowy mecz, paradoksalnie z najtrudniejszym rywalem z możliwych, a męczy się z takimi GIGANTAMI FUTBOLU jak Deportivo, Leganes czy Getafe. Wierzcie mi lub nie, ale czułem przez skórę, że nie wygramy Ligi Mistrzów. A pierwsza lampka alarmowa zapaliła mi się właśnie tydzień temu w pierwszym meczu z Romą. Nie przypominam sobie spotkania, w którym mielibyśmy tyle szczęścia w jednym spotkaniu – jednocześnie przy tak wysokim wyniku. To nie Barcelona ograła wtedy Romę, to Roma przegrała sama ze sobą. Z resztą – to nie ma teraz żadnego znaczenia. W rewanżu podopieczni Eusebio Di Francesco nie pozostawili złudzeń w kwestii tego, komu bardziej zależy na tym półfinale. Patrząc na to przewrotnie – może i lepiej, że teraz. Po prostu oszczędziliśmy sobie srogiego łomotu od Bayernu czy Liverpoolu w półfinale. Z taką grą? Umówmy się, nie byłoby z nas co zbierać.

 

#Repost: @mterstegen1 ・・・ Last night we did not play at the level we have been this season. We wanted to win this match and we didn’t deliver. Congratulations to Roma for their comeback. Lets remain calm, positive and focused on what’s coming. Our season is definitely not over, we have two further important objectives this season. We want to win back the La Liga title and lift our fourth Copa. Força Barça! 🔵🔴

Post udostępniony przez FC Barcelona (@fcbarcelona) Kwi 11, 2018 o 2:00 PDT

Chapeau bas Roma! Trzeba oddać cesarzowi co cesarskie – wykorzystali frajerstwo Barcelony w sposób koncertowy, niesamowity i godny podziwu. Mało kto dawał im szansę, a oni po prostu wyszli na boisko i wydarli ten półfinał z gardła Barcelonie, tak jak 8 lat temu w Vancouver Justyna Kowalczyk wydarła złoto Marit Bjørgen. GLADIATORZY! Chyba tylko mój szef w nich wierzył. Sytuacja wyglądała następująco: wchodzę do pracy i ten od razu, bez żadnego ,,siemano“ mówi mi na wejściu: "Przemo, dziś będzie sensacja w Rzymie." Myślę sobie ,,ta, a kierowca autobus wstanie i zacznie klaskać“ – masz ci los, szefuńcio się nie pomylił (a biedny kierowca pewnie stoi i klaszcze do teraz). Teraz już wiem, dlaczego to on jest moim szefem, a nie odwrotnie. Szkoda, że nie poszedł obstawić do buka, bo może wtedy po pracy nie byłoby mi tak smutno – jakby zaprosił mnie na coś mocniejszego. Na koszt buka oczywiście. A tak – musiałem sobie radzić z tym wszystkim sam i poniekąd nie narzekam – samemu też można się nieźle ZNIECZULIĆ. Boli mniej... Ale wracając do Rzymian – życzę im jak najlepiej w Lidze Mistrzów. Po tym, co zaprezentowali w tym dwumeczu, nabrałem respektu do tej drużyny i po cichu będę im kibicował w półfinałach. Na kogo trafią? Co za różnica! Jeśli eliminujesz Barcelonę w takich okolicznościach, to żaden przeciwnik nie jest Ci straszny! Słaby jestem w typowaniu, ale czuję w kościach, że w tym sezonie wygra drużyna, po której nikt się tego nie spodziewał i nie mam tu wcale na myśli Realu. Ha!

A ile jest tej Barcelony w Barcelonie na dzień dzisiejszy? Tak szczerze - jeśli spojrzymy tylko na styl gry to niewiele i tu pewnie większość z Was się ze mną zgodzi. Jeśli jednak popatrzymy tylko na wyniki poszczególnych sezonów to rezultat jest mniej więcej podobny. Nieważne czy Barcelona gra pięknie czy też zanudza nas jak w tym roku – po prostu powoli wchodzi im już w krew, odpadanie przed decydującymi rozstrzygnięciami. Zupełnie tak, jakby korepetycji udzielali im Real z lat 2004-2010 albo Arsenal z lat… po prostu obecnych. Ale w sumie – chyba powoli zaczynam się przyzwyczajać do takiego stanu rzeczy. Jeszcze pewnie, aby zwiększyć moje poczucie szczęścia – Real zgarnie sobie na luzaku to trofeum 3 raz z rzędu. Dla nich powoli staje się to codziennością – jak dla mnie zwykły dzień w pracy... A że piłka nożna bywa cholernie nieprzewidywalna, prawie na swojej skórze – przekonał się wczoraj Real. O mały włos, nie wylecieli z rozgrywek w podobnie żenującym stylu co Barcelona. Może to też dobrze – jest to kubeł zimnej wody, wylany na zagotowane głowy co po niektórych fanów Królewskich, którzy już zaczęli uważać Real za głównego faworyta rozgrywek. Bzdura – Juve czy Roma pokazały, że ta edycja będzie jedną z najbardziej nieprzewidywalnych na przestrzeni ostatnich 15 lat. Tu się może stać absolutnie wszystko!

A cules? No cóż mordeczki - głowa do góry! Świat na tej porażce się przecież nie skończył. Oczywiście, nie wygłaszajmy głupich haseł w stylu ,,dumni po zwycięstwie, wierni po porażce“ bo to śmierdzi rakiem. Jeśli faktycznie chcecie być wierni Blaugranie, to swoimi myślami i czynami, a nie pustymi słowami wylewanymi za pośrednictwem klawiatury na gównogrupach na fejsie, bo w ten sposób tylko się ośmieszacie a nie pokazujecie swoją ,,wiarę w klub“. Pokora. To jest słowo, które powinno nam przyświecać na przyszłość. A w takich momentach jak ten doceńcie to, ile już zdążyła wygrać Barcelona ,,naszej ery". Czasem po prostu trzeba umieć się cieszyć z małych rzeczy. 

Kiedyś znów nadejdzie nasze ,,5 minut".

*Cały cykl felietonów Tłusty Czwartek, mojego autorstwa ma charakter subiektywny. Biorę na siebie 100% odpowiedzialność za wszystko co się w nich znajdzie – w końcu Footroll z założenia ma charakter opiniotwórczy

Autor

Przemek Pabianek

Pabian_95